Η αρχή της ζωής στη γη και οι εξωγήινοι Τι λένε οι επιστήμες της Βιολογίας της Φυσικής και των Μαθηματικών

Μια συχνή ερώτηση είναι το, αν και πως, σε αυτό το αχανές Σύμπαν, ο Θεός έπλασε νοήμονα όντα μόνο στη Γη και μόνο σε αυτά «αποκαλύφθηκε». Επίσης ρωτούν, αν οφείλουν να είναι υποχρεωτικά «Χριστιανοί», πόσο μάλλον «Ορθόδοξοι», όλα τα νοήμονα όντα που τυχόν φιλοξενεί μέσα του αυτό το αχανές Σύμπαν. Αν και θεωρούμε αυτή την ερώτηση άτοπη και υποθετική, η μελέτη αυτή εξετάζει λογικά το ερώτημα αυτό.

Aπό τη στιγμή που θα δεχθούμε την ύπαρξη του Θεού, οι πιθανότητες και οι μαθηματικές δυσκολίες που θα αναφέρουμε στη συνέχεια, δεν έχουν σημασία, γιατί Εκείνος ξέρει και μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αλλά επειδή αυτοί που κάνουν τέτοια ερωτήματα συνήθως είναι άθεοι, θα ακολουθήσουμε το δικό τους τρόπο σκέψεως, για "συμπτωματική" δημιουργία (κάτι βέβαια εντελώς αδύνατον από όποια πλευρά και αν εξετασθεί). Έτσι, με την ευκαιρία αυτή, παράλληλα με την έρευνα για τις πιθανότητες, θα δείξουμε το αδύνατον της συμπτωματικής δημιουργίας, κάτι που οι εύπιστοι και αντιεπιστημονικοί αθεϊστές, δεν είναι σε θέση να σκεφθούν.

Υπολογίζεται ότι ένα κύτταρο χρειάζεται τουλάχιστον 255 γονίδια για να μπορεί να επιβιώσει(δηλαδή να παίρνει ύλη κι ενέργεια από το περιβάλλον, να αναπαράγεται κλπ).Το απλούστερο γονιδίωμα στην Γη περιέχει 472 γονίδια (και είναι μύκητας).

Υπάρχουν 4 διαφορετικές βάσεις - μονομερή στην αλυσίδα του DNA (με αρχικά A, T, G, C). Μια μόνο πρωτεΐνη 100 αμινοξέων χρειάζεται 300 βάσεις DNA (ανά τρεις κωδικοποιούν ένα αμινοξύ). Οπότε υπάρχουν 4^300 =4,15E + 180 διαφορετικοί συνδυασμοί για μια ομάδα 300 αντικειμένων από 4 (όπως υπάρχουν και 10 μονοψήφιοι αριθμοί, 100 διψήφιοι, 1000 τριψήφιοι κοκ). Λέμε 10 εις την 180 δύναμη, όμως πόσο μεγάλος είναι αυτός ο αριθμός;

Νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς ούτε καν να φανταστεί, αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια:

Ένας κύβος γεμάτος με 4,15E + 180 άτομα υδρογόνου εφαπτόμενα έχει μήκος έδρας 1,61E + 60 άτομα υδρογόνου (η κυβική ρίζα όπως αν έχει 8 άτομα θα έχει έδρα 2) ή: 1,61E + 50 μέτρα 1 μέτρο = 1,E + 10 άτομα υδρογόνου ή: 1,70E + 34 έτη φωτός 1 έτος φωτός = 9,47E + 15 μέτρα ή: 1,70E + 29 διαμέτρους του Γαλαξία μας. Η διάμετρος του Γαλαξία μας = 1,E + 05 έτη φωτός. Το ορατό Σύμπαν περιέχει 10^80 πρωτόνια και έχει ηλικία περίπου: 15 δισεκατομμύρια έτη = 4,73364E + 17 δευτερόλεπτα. Είναι *μεγάλο* το σύμπαν αν συγκριθεί με αυτήν την πληροφορία;

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι πρώτες μορφές ζωής εμφανίστηκαν επάνω στη Γη τουλάχιστον πριν από 3,6 δισεκατομμύρια χρόνια, (και εξετάζονται ευρήματα με μεγαλύτερη ακόμα παλαιότητα), ενώ η ηλικία της Γης υπολογίζεται από την αναλογία ουρανίου και μολύβδου στα πετρώματά της σε 4,5 δισεκατομμύρια έτη.

Αν αναλογιστούμε ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την στιγμή τις δημιουργίας της Γης, οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ώστε να ευνοηθεί η ανάπτυξη ζωής, μπορούμε με αρκετή βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι αυτή θα έπρεπε να δημιουργήθηκε σ' ένα χρονικό διάστημα μικρότερο του ενός δισεκατομμυρίου ετών.

Ήταν όμως αυτό το χρονικό διάστημα αρκετό προκειμένου να δημιουργηθεί ζωή επάνω στην Γη;

Ειδικοί ερευνητές έχουν ήδη υπολογίσει ότι για να τοποθετηθούν στη σωστή τους θέση όλα τα αμινοξέα ενός απλούστατου έμβιου συστήματος πρέπει να επιτελεστούν περίπου 10^2.000.000 αντιδράσεις. Κάθε αντίδραση, όμως, δεν μπορεί να γίνει σε χρόνο μικρότερο από 0,3 x 10^ (-18) sec, γεγονός που σημαίνει ότι σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια μπορούν να συμβούν μόνο 10^35 αντιδράσεις, αριθμός βέβαια ασυγκρίτως μικρότερος από τον απαιτούμενο αριθμό αντιδράσεων (10^2.000.000) σε διάστημα ενός δισεκατομμυρίου ετών. Πόσο μάλλον αν ο χρόνος είναι ακόμα μικρότερος όπως σύντομα προφανώς θα αποδειχθεί.

[Στοιχεία από το βιβλίο «ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ, Εισαγωγή στην Αστροφυσική» (Β΄ τόμος) των επίκουρων καθηγητών του πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου συμπληρωμένα με νεώτερα στοιχεία των παλαιοντολόγων για την ηλικία της πρώτης ζωής].

Αυτό σημαίνει ότι η ζωή πάνω στην Γη πρέπει να δημιουργήθηκε με έναν τρόπο που σήμερα δεν είμαστε σε θέση ακόμα να γνωρίζουμε.

Άρα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν υπάρχει νοημων ζωή αλλού, αφού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως δημιουργήθηκε η πόσο σπάνια είναι.

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι η ζωή στις πρώτες μορφές της, μεταφέρθηκε εδώ στη γη από το διάστημα, μια υπόθεση λογική, και πιθανή. Όμως και πάλι, στην πραγματικότητα το πρόβλημα μετατίθεται χωρίς να λύνεται. Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ήδη κάποιος μικροοργανισμός κάπου έξω από τη γη, και μεταφέρθηκε εδώ με κάποιον μετεωρίτη, πάλι θα πρέπει να εξηγηθεί το πως δημιουργήθηκε αυτός κάπου αλλού. Και οι πιθανότητες για την κατασκευή ενός απλού μονοκύτταρου οργανισμού συμπτωματικά, είναι περίπου 10 στην 78.000 δύναμη! Σύμφωνα όμως με τα μαθηματικά, ένα γεγονός με πιθανότητα μικρότερη από 10 στην 50 δύναμη, δεν θα συμβεί ΠΟΤΕ στη διάρκεια των 13ών δισεκατομμυρίων χρόνων ύπαρξης του σύμπαντος που ζούμε!!!

Αλλά ας δεχτούμε πως ο Θεός έφτιαξε και αλλού υλικά νοήμονα όντα, χάριν συζητήσεως. Άλλωστε και οι Άγγελοι είναι νοήμονα όντα.

Γιατί να μην είναι Χριστιανοί; Γιατί ο Θεός να μην έχει αποκαλυφθεί και σε αυτούς; Ο Ιησούς, είναι πανταχού παρών!

Σημείωση: 10^35 σημαίνει τον αριθμό 1 ακολουθούμενο από 35 μηδενικά. Δηλαδή 100.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000. Ο αριθμός 10^2.000.000 είναι το ίδιο μόνο που τώρα έχουμε 2.000.000 μηδενικά και, με συγχωρείτε, αλλά δεν πρόκειται να τον γράψω! Τέλος, ο αριθμός 10^(-18) είναι ο 0,000000000000000001.

Λύση στο μυστήριο εξαφάνισης των δεινοσαύρων και άλλων ειδών ζωής

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίσαν Αμερικανοί ερευνητές, η μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών ζωής στη γήινη ιστορία, προκλήθηκε από αστεροειδείς. Τα γεωλογικά στοιχεία δείχνουν ότι η αιτία γι αυτή την εξαφάνιση ήταν ένας διαστημικός βράχος που χτύπησε τη Γη. 

Ο A. Basu, γεωχημικός από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, θεωρεί ότι χρονικά οι βράχοι ανήκουν στην προ-Τριασσική περίοδο, 251 εκατομμύριο χρόνια πριν, όταν εξαφανίστηκαν περίπου το 90% της θαλάσσιας ζωής και το 70% των ειδών της ξηράς. Αν οι υποψίες των ειδικών αποδειχθούν αληθινές, θα ήταν η δεύτερη φορά που αστεροειδής ή ο κομήτης προκάλεσε την εξαφάνιση ζωής στη Γη.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές περιοδικό Science: «Απ' ότι φαίνεται, οι δύο μεγαλύτερες μαζικές εξαλείψεις στη γήινη ιστορία προκλήθηκαν από καταστροφικές συγκρούσεις με χονδριτικούς μετεωρίτες». 

Το 2001, Αμερικανοί ερευνητές ανακάλυψαν μικροσκοπικές κάψουλες κοσμικών αεριών παγιδευμένων στο εσωτερικό βράχων από την προ-Τριασσική περίοδο.

Τα ισότοπα ηλίου και αργού (σε μορφή αερίων), που βρίσκονται συνήθως στο διάστημα, βρέθηκαν μέσα σε ένα «κλουβί» ατόμων άνθρακα.

Αυτά τα ασυνήθιστα σφαιρικά διαμορφωμένα μόρια, που είναι γνωστά και ως buckyballs ή fullerenes, θεωρούνται απομεινάρια ενός διαστημικού βράχου που συγκρούστηκε με την επιφάνεια του πλανήτη.

Παρόλα αυτά, δεν είναι πεποισμένοι όλοι οι επιστήμονες από τη θεωρία ότι η εξάλειψη προκλήθηκε από αστεροειδείς. Το αρχείο των απολιθωμάτων δείχνει ότι μερικά είδη, ιδιαίτερα αυτά της ξηράς, ήταν σε θέση να επιζήσουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Τέσσερις από τις έξι γενιές σαυρών-ερπετών, με το όνομα procolophonoids, τα κατάφεραν ακόμα και μέχρι την εποχή των δεινοσαύρων. Όσο για το πώς μερικά σπονδυλωτά θα μπορούσαν να έχουν «δραπετεύσει» από ένα τέτοιο κύμα καταστροφής, παραμένει

ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΝΕΙ ΠΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΡΕΣ.

Newton, Isaac

Ο Νεύτωνας σπούδασε στο κολλέγιο Trinity του Καίμπριτζ. Το 1665, που έπεσε λοιμός στο Λονδίνο, το πανεπιστήμιο σταμάτησε κι ο Νεύτωνας έμεινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του μέχρι το 1667.

Στην περίοδο αυτή της ζωής του ο Νεύτωνας έκανε τις βασικές του ανακαλύψεις σε τρεις τομείς της επιστήμης, που συνδέθηκαν με το όνομά του:

• τον Απειροστικό Λογισμό
• την φύση του λευκού φωτός και
• την θεωρία της Παγκόσμιας Έλξης

Το 1669 έγινε καθηγητής των μαθηματικών και μετά απ' αυτό διατύπωσε τη θεωρία του για την σύνθεση και την ανάλυση του λευκού φωτός και την ερμηνεία του ουράνιου τόξου.
Ο Νεύτωνας έγραψε ένα μαθηματικό σύγγραμμα: "Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας". Στο έργο του αυτό ανάπτυξε τη θεωρία του για την παγκόσμια έλξη, που την είχε διατυπώσει από πολύ παλιά, αν πάρει κανείς υπόψη του το ανέκδοτο για το "Μήλο του Νεύτωνα".
Στο βιβλίο του αυτό γράφει επίσης για τους νόμους της κρούσης, τις κινήσεις των ρευστών, τη μετάπτωση των σημείων των ισημερινών, τη λίκνιση της Σελήνης, τις πλατύνσεις των πλανητών, τη θεωρία για τις παλίρροιες κ.ά. Το βιβλίο αυτό έβαλε τις βάσεις για τη σύγχρονη επιστήμη.
Σύμφωνα με μία παράδοση, τη θεωρία της παγκόσμιας έλξης την ανακάλυψε ο Νεύτωνας μια ημέρα που καθόταν κάτω από μια μηλιά και είδε ένα μήλο να πέφτει. Αυτό τον βύθισε σε σκέψεις σχετικά με το ποια δύναμη προκαλεί την πτώση των σωμάτων.
"Γιατί" σκέφτηκε "αυτή η δύναμη να μην επεκτείνεται μέχρι τη σελήνη ή τους άλλους πλανήτες;". Αυτό τον οδήγησε στη θεωρία της αμοιβαίας έλξης των σωμάτων.
Ο Νεύτωνας έκανε επίσης και θεμελιώδεις ανακαλύψεις στα Μαθηματικά. Έγραψε το "Παγκόσμια Αριθμητική" και το "Δοκίμιο για τον τετραγωνισμό των καμπυλών", όπου εκθέτει τη θεωρία του ολοκληρωτικού λογισμού.
Συνέπεσε την ίδια εποχή ο Leibnitz να ανακαλύψει το διαφορικό λογισμό. Παρά τη διαμάχη, φαίνεται ότι οι δύο ερευνητές εργάστηκαν χωριστά και συνέπεσε να καταλήξουν στα ίδια αποτελέσματα. Ο Νεύτωνας πέθανε το 1727 από λιθίαση.

Μαύρες Τρύπες

   Μία σουπερνόβα ή ένα πάλσαρ είναι πραγματικά εντυπωσιακές ανακαλύψεις. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βαρυτική δύναμη μιας "μαύρης τρύπας". Μία "μαύρη τρύπα" είναι πραγματικά ένα από τα πιο μυστηριώδη ουράνια αντικείμενα. Μερικοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι στο εσωτερικό της οι νόμοι της φυσικής δεν έχουν καμία υπόσταση. Και όμως η σύγχρονη επιστήμη και η γενική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν έχουν αποδείξει ήδη τη θεωρητική τους, τουλάχιστον, ύπαρξη. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τα απολειφάδια αυτά της καρδιάς των πιο γιγάντιων άστρων στο σύμπαν, που έχουν συμπιέσει τα υλικά τριών και πάνω ήλιων στο χώρο ενός σταδίου, ούτε καν το ίδιο το φως. Γι` αυτό και η ανακάλυψη μιας μαύρης τρύπας μπορεί να γίνει μόνο από την επίδραση που έχει αυτή στη γύρω της περιοχή και σε κάποιο γειτονικό της άστρο.
Μια και τα περισσότερα άστρα στο σύμπαν είναι μέλη διπλών και πολλαπλών αστρικών συστημάτων, υπάρχει περίπτωση ένα από τα δύο άστρα ενός ζευγαριού να εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα. Αν λοιπόν η μαύρη αυτή τρύπα βρίσκεται αρκετά κοντά στο άλλο άστρο, η δύναμη της τεράστιας βαρύτητας που έχει, θα τραβήξει τα υλικά του άστρου προς το μέρος της σαν μία απόκοσμη διαστημική ρουφήχτρα. Τα αστρικά υλικά συγκεντρώνονται σ` έναν παχύ δίσκο γύρω από τη μαύρη τρύπα σε μία τελευταία προσπάθεια ν` αποφύγουν το αναπόφευκτο. Μάταια όμως, γιατί σύντομα η βαρυτική δύναμη της μαύρης τρύπας τα τραβάει με επιταχυνόμενο ρυθμό στην απύθμενη άβυσσό της, εκπέμποντας στα πρόθυρα τεράστιες ποσότητες ακτίνων Χ.
Μία "μαύρη τρύπα" είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου και ίσως αυτό να οφείλεται μερικώς, τουλάχιστον, στον όρο "τρύπα". Γιατί μ` αυτή τη λέξη πολλοί από μας φαντάζονται κάποιο βαθούλωμα πάνω σε μία επιφάνεια ή το χαρακτηριστικό ομώνυμο σκίσιμο στην επιφάνεια ενός χαρτιού. Επί πλέον η έννοια της λέξης υπονοεί επίσης και την έννοια της "έλλειψης ύλης". Μία "μαύρη τρύπα" όμως είναι τελείως διαφορετική. Δεν είναι μία τρύπα σε "κάτι", γιατί είναι από μόνη της "κάτι", είναι μία τρισδιάστατη, σφαιρική "τρύπα" ή, αν προτιμάτε, μία στερεά "τρύπα". Είναι μία σφαίρα ύλης και όχι ένα κενό ύλης. Αφού λοιπόν είναι σφαιρική, από παντού φαίνεται ίδια, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της, δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα άπειρο σκοτάδι που θα ήταν το ίδιο απ` οπουδήποτε και αν κοιτάζαμε.
Η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν μας λέει ότι ο διαστημικός χώρος συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρεται ένα φανταστικό λαστιχένιο "σύμπαν". Μ` αυτό το σκεπτικό κάθε άστρο ή πλανήτης, κάθε τι το υλικό στο σύμπαν, δημιουργεί μία παραμόρφωση στο διαστημικό χώρο γύρω από το αντικείμενο αυτό. Η παραμόρφωση μάλιστα αυτή είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη είναι και η ποσότητα των υλικών που περιέχονται στο αντικείμενο που τη δημιουργεί. Η θεωρία όμως του Αϊνστάιν υπονοεί επίσης ότι στο σύμπαν θα μπορούσε να υπάρξει και κάποιο αντικείμενο με υλικά τόσο πολύ συμπιεσμένα, ώστε η δύναμη της βαρύτητας του να παραμορφώσει το διάστημα γύρω του σε αφάνταστο βαθμό και μέχρις ότου αυτό το αντικείμενο, "ανοίγοντας" μία "τρύπα" στη δομή του σύμπαντος, "χαθεί" για πάντα απ` αυτό.
Μία "μαύρη τρύπα" είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου. Ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από δυόμισι ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και να συμπιεστούν περισσότερο ακόμη και από τα υλικά ενός άστρου νετρονίων. Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη μας ολάκερη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μία "μαύρη τρύπα". Φυσικά δεν υπάρχει καμία γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη ή και τον Ήλιο ακόμη, σε "μαύρη τρύπα". Ο καταρρέων πυρήνας μιας σουπερνόβα, με υλικά πάνω από δυόμισι ηλιακές μάζες, είναι ένα από τα ελάχιστα αντικείμενα στο σύμπαν που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο. Και αυτού του είδους η "τρύπα", θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι "μαύρη".
Μία "μαύρη τρύπα" είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου. Ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερα υλικά από δυόμισι ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και να συμπιεστούν περισσότερο ακόμη και από τα υλικά ενός άστρου νετρονίων. Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε τη Γη μας ολάκερη στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε μία "μαύρη τρύπα". Φυσικά δεν υπάρχει καμία γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη ή και τον Ήλιο ακόμη, σε "μαύρη τρύπα". Ο καταρρέων πυρήνας μιας σουπερνόβα, με υλικά πάνω από δυόμισι ηλιακές μάζες, είναι ένα από τα ελάχιστα αντικείμενα στο σύμπαν που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο. Και αυτού του είδους η "τρύπα", θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι "μαύρη".
Οτιδήποτε και αν "πέσει" μέσα σε μία "μαύρη τρύπα" "χάνεται" από το σύμπαν, γιατί η βαρύτητα εδώ είναι τόσο μεγάλη ώστε ούτε και αυτό ακόμη το φως να μην μπορεί να διαφύγει από την ελκτική της δύναμη. Μ` αυτή λοιπόν την έννοια χρησιμοποιείται και ο όρος "μαύρη τρύπα". "Τρύπα", γιατί ένα τέτοιο αντικείμενο απορροφάει σαν "διαστημική ρουφήχτρα" οτιδήποτε συναντήσει στο διάβα του και "μαύρη", γιατί ούτε και αυτό ακόμη το φως δεν έχει τη δυνατότητα να δραπετεύσει από την "επιφάνειά" του, για να καταγραφεί από τα μάτια μας ή τα διάφορα άλλα ευαίσθητα όργανα των αστεροσκοπείων μας. Μια "μαύρη τρύπα" λοιπόν είναι σαν το χαμόγελο χωρίς τη γάτα, που περιγράφει ο Λούις Κάρολ στο μυθιστόρημά του "Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων". Είναι ένα "άστρο" που έχει καταρρεύσει σ` ένα απειροελάχιστα μικροσκοπικό μέγεθος, αφήνοντας πίσω του την ένταση μόνο της βαρύτητάς του. Μ` αυτή λοιπόν μόνο την έννοια μπορούμε να μιλάμε για "μαύρες τρύπες" στο διάστημα.

Η τρύπα του όζοντος συνεχώς μεγαλώνει

"Από τις 21 έως 30 Σεπτεμβρίου η μέση έκταση της τρύπας όζοντος είναι η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί, 27.4 τετραγωνικά χιλιόμετρα)," ανέφερε ο Paul Newman, του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard. της Nasa.

Η τρύπα του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική, που όπως αναφέρουν επιστήμονες από την Αμερική εόναι μεγαλύτερη και πιο βαθιά από ποτέ. Τα μπλε και πορφυρά χρώματα δείχνουν εκεί όπου υπάρχει το λιγότερο όζον, και τα πράσινα, τα κίτρινα, και τα κόκκινα είναι εκεί πού υπάρχει περισσότερο.

Το στρώμα όζοντος, μια μορφή οξυγόνου στην ανώτερη ατμόσφαιρα η οποία προστατεύει τη Γη από τις επιβλαβείς υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου, αραιώνει συνεχώς πάνω από το Νότιο Πόλο. Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στις χημικές ενώσεις που παρασκευάστηκαν από τον άνθρωπο, που ελευθερώνουν αέρια χλωρίου και βρωμίου στη στρατόσφαιρα, κατατρώγοντας το όζον της ανώτερης ατμόσφαιρας.

Εάν οι στρατοσφαιρικές καιρικές συνθήκες ήταν κανονικές, η τρύπα του όζοντος αναμενόταν να φθάσει σε ένα μέγεθος περίπου 23 έως 24 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων), για την περιοχή πάνω από τη Βόρεια Αμερική, δήλωσε η NASA.

Το μέγεθος της τρύπας του όζοντος ποικίλλει από έτος σε έτος ανάλογα με τις μεταβολές της θερμοκρασίας στην ανταρκτική στρατόσφαιρα. Οι πιο ψυχρές θερμοκρασίες οδηγούν σε μεγαλύτερες και βαθύτερες τρύπες του όζοντος, ενώ οι θερμότερες θερμοκρασίες οδηγούν σε μικρότερες. Αυτό το έτος, το χαμηλότερο στρώμα της στρατόσφαιρας ήταν περίπου 5 βαθμοί Κελσίου κάτω από τη μέση θερμοκρασία. .

Ως αποτέλεσμα των διεθνών απαγορεύσεων για τη χρήση των ουσιών που μειώνουν την οζονόσφαιρα, οι συγκεντρώσεις των επιβλαβών χημικών ουσιών στη χαμηλότερη ατμόσφαιρα έχουν μειωθεί από το 1995.

Εντούτοις, πολλές από τις χημικές ουσίες έχουν μια εξαιρετικά μακροχρόνια διάρκεια ζωής όταν ελευθερωθούν στον αέρα. Ενώ υπάρχουν από έτος σε έτος παραλλαγές, οι επιστήμονες αναμένουν μια αργή αποκατάσταση του στρώματος του όζοντος μέχρι το έτος 2065.

Μάλιστα συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου και τον περιορισμό της έκτασης της τρύπας του όζοντος, προτείνουν, με κοινή επιστολή τους στην Ε.Ε., οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Ολλανδίας. Στις προτάσεις τους περιλαμβάνονται περιορισμός των ρύπων του διοξειδίου του άνθρακα, αύξηση των επενδύσεων στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και κίνητρα στις επιχειρήσεις να ρυπαίνουν λιγότερο, είναι ορισμένα εξ αυτών.

---

Οι τελευταίες μελέτες για την καταστροφή της προστατευτικής ασπίδας του όζοντος έφεραν στο προσκήνιο και άλλες παράλληλες επιδράσεις που έχουν οι χλωροφθοράνθρακες, που καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος, στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας, καθώς αυτές ανέρχονται προς τη στρατόσφαιρα. Έτσι, έχει αποδειχθεί ότι οι ουσίες αυτές, εκτός από την καταστροφή του όζοντος, συμβάλλουν και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη σταδιακή αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη μας.

Σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές μελέτες, η βλαπτική δράση των ουσιών αυτών έχει δύο μορφές. Η πρώτη συμβαίνει στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και μέχρι ύψους 15 περίπου χιλιομέτρων, όπου οι ουσίες αυτές παραμένουν τα πρώτα 5 έως 10 χρόνια της ζωής τους. Σ αυτό το ύψος φαίνεται ότι συμβάλλουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, αφού στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας οι ουσίες αυτές έχουν την ικανότητα να αιχμαλωτίζουν 10.000 φορές περισσότερη ηλιακή θερμότητα απ όση έχει το διοξείδιο του άνθρακα. Συμβάλλουν έτσι σ' ένα ποσοστό μέχρι 15% στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Τα πράγματα, όμως, γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν οι χλωροφθοράνθρακες φτάσουν στη στρατόσφαιρα. Στην περιοχή αυτή, και σε ύψος από 10 έως 50 χλμ., υπάρχουν αρκετές ποσότητες όζοντος. Το όζον είναι ένα γαλαζωπό αέριο, με βαριά μυρωδιά, του οποίου το μόριο αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου (O3), σε αντίθεση με το ζωτικό για μας μόριο του οξυγόνου που αποτελείται από δύο άτομα (O2). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δραστικό αέριο, 100 φορές πιο δηλητηριώδες από το μονοξείδιο του άνθρακα, με αποτέλεσμα, όταν βρίσκεται στην επιφάνεια της Γης, σαν προϊόν της φωτοχημικής ρύπανσης, να επιδρά αρνητικά στον άνθρωπο προκαλώντας τσούξιμο των ματιών και πρόβλημα στα αναπνευστικά του όργανα. Στη στρατόσφαιρα όμως το όζον σχηματίζει μια προστατευτική ασπίδα η οποία εμποδίζει τις επικίνδυνες ακτινοβολίες του ήλιου να φτάσουν στη Γη.

Αυτή όμως η ασπίδα, παρόλο που έχει πάχος 40 χιλιομέτρων δεν περιλαμβάνει απεριόριστες ποσότητες όζοντος, γιατί ακόμη και σ' αυτή την περιοχή δεν βρίσκουμε παρά ένα μόνο μόριο όζοντος σε κάθε 100.000 μόρια ατμόσφαιρας. Αν, δηλαδή, συγκεντρώναμε όλο το στρατοσφαιρικό όζον στην επιφάνεια της Γης θα σχηματίζαμε ένα στρώμα καθαρού όζοντος με πάχος 3 μόλις χιλιοστών του μέτρου. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, λοιπόν, η φυσική διαδικασία παραγωγής και καταστροφής του στρατοσφαιρικού όζοντος βρίσκονταν σε ισορροπία. Η παρουσία όμως των χλωροφθορανθρακούχων ουσιών στη στρατόσφαιρα ανέτρεψε την ισορροπία αυτή και έτσι άρχισε η αλματώδης καταστροφή του όζοντος οπότε παρατηρήθηκαν και οι διάφορες «τρύπες» στην οζονόσφαιρα.

H ελάττωση της οζονόσφαιρας οφείλεται στις διάφορες χημικές ουσίες που είναι γνωστές συλλογικά με την ονομασία χλωροφθοράνθρακες, καθώς και σε διάφορες άλλες αλογονούχες χημικές ενώσεις, που χρησιμοποιούνται στα σπρέι, στις κλιματιστικές συσκευές σαν ψυκτικά, στα αφρώδη πλαστικά, στα συστήματα πυρόσβεσης, στα στεγνοκαθαριστήρια κ.α. Οι ουσίες αυτές καθαυτές δεν είναι άμεσα επικίνδυνες για τον άνθρωπο ή το ζωικό και φυτικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Οι ποσότητες όμως των εκλυόμενων καθημερινά χλωροφθορανθράκων στην ατμόσφαιρα είναι τόσο μεγάλες, ώστε έχουν κυριολεκτικά «βραχυκυκλώσει» τις φυσικές διαδικασίες ανακύκλησης. Mε άλλα λόγια, η φύση είναι αδύνατον πλέον να μας προστατέψει από τη βλακεία μας.

Ηλιακή Κηλίδα

Αν παρατηρήσουμε τον ήλιο (ακόμα και με μικρό τηλεσκόπιο) με ηλιακό φίλτρο εύκολα θα διακρίνουμε τις ηλιακές κηλίδες. Είναι μικρές μαύρες περιοχές στην επιφάνεια του ήλιου. Ο λόγος που οι ηλιακές κηλίδες φαίνονται μαύρες είναι η χαμηλή θερμοκρασία τους σε σχέση με τη θερμοκρασία της φωτόσφαιρας που τις περιβάλει. Υπολογίζεται ότι η θερμοκρασία της σκιάς είναι περίπου 4100 Κ ενώ της φωτόσφαιρας είναι περίπου 5800 Κ. Αν απομονώναμε μια ηλιακή κηλίδα από το λαμπρό υπόβαθρο της φωτόσφαιρας θα την βλέπαμε να λάμπει με φαινόμενο μέγεθος -12. Το φαινόμενο μέγεθος του ηλιακού δίσκου είναι -26,74. Η πρώτη παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων έγινε το 1610 από τον Γαλιλαίο και έκτοτε συνεχίζεται η παρακολούθησή τους μέχρι σήμερα. Συνήθως εμφανίζονται ανάμεσα στους κόκκους της φωτόσφαιρας, για να αναπτυχθούν στη συνέχεια παίρνοντας μεγάλες διαστάσεις ως και πάνω από 100.000 χλμ. Σε μερικές περιπτώσεις καταλαμβάνουν τεράστια έκταση έως και 15 μοίρες στον ηλιακό δίσκο. Οι πρώτοι παρατηρητές των ηλιακών κηλίδων ήταν οι εξής: ο Γαλιλαίος, ο Χάριοτ, ο Φαμπρίσιους και ο Σάινερ ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο.
Σε κάθε ηλιακή κηλίδα διακρίνουμε τα εξής χαρακτηριστικά:
•Τη σκιά (umbra): μαύρη κεντρική περιοχή.
•Την παρασκιά (penumbra): λιγότερο σκοτεινή ζώνη γύρω από τη σκιά.
•Τα νήματα (filaments): διακρίνονται μέσα στην παρασκιά και έχουν κατεύθυνση ακτινική προς το κέντρο της σκιάς.
Τα χαρακτηριστικά αυτά διακρίνονται εύκολα στην εικόνα 1:

Οι κηλίδες εμφανίζονται στην αρχή σχεδόν πάντα σε ομάδες σαν μαύρες κουκίδες σε απόσταση 1.000 χλμ μεταξύ τους η μια από την άλλη. Μετά απομακρύνονται και γρήγορα φτάνουν στο μέγιστο μέγεθός τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις διακρίνουμε σε κάθε ομάδα δυο κηλίδες που είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις άλλες και βρίσκονται στο ίδιο περίπου ηλιακό πλάτος. Από αυτές τις δύο κηλίδες αυτή που προηγείται κατά τη διεύθυνση της περιστροφής του ήλιου λέγεται ρ-κηλίδα (preceding-ηγουμένη) ενώ η άλλη ονομάζεται f-κηλίδα (Following-επόμενη). Το μέγεθος μιας κηλίδας είναι περίπου 10.000χλμ ενώ το συνολικό μήκος μιας ομάδας στην οποία ανήκει είναι περίπου 100.000χλμ. Σπάνια η διάμετρος μιας μεγάλης κηλίδας μπορεί να φτάσει στα 80.000 χλμ και τότε μπορεί να γίνει ορατή κατά την ανατολή και δύση του ηλίου με γυμνό μάτι. Ο χρόνος ζωής των κηλίδων είναι για τις πολύ μικρές μερικές μέρες ενώ για τις μεγαλύτερες κηλίδες ή ομάδες κηλίδων είναι μέχρι και 100 μέρες, δηλαδή 4 ηλιακές περιστροφές. Στατιστικά όμως το 95% του συνολικού αριθμού των ηλιακών κηλίδων έχει χρόνο ζωής μικρότερο από 11 μέρες. Οι κηλίδες συνήθως εμφανίζονται σε δυο ζώνες βόρεια και νότια από τον ηλιακό ισημερινό σε ηλιακό πλάτος ±5 μοίρες έως ±35 μοίρες. Η συχνότητα εμφάνισης και στα δυο ημισφαίρια είναι η ίδια.

Ενδεκαετής κύκλος και Διάγραμμα Μaunder

Εικόνα 2, Ο ενδεκαετής κύκλος

Εκόνα 3, Διάγραμμα Πεταλούδας (του Mounder)

Ο αριθμός των κηλίδων και των ομάδων κηλίδων που εμφανίζονται μεταβάλλεται με τον χρόνο. Συγκεκριμένα η εμφάνιση των κηλίδων παρουσιάζει έναν 11ετή κύκλο δραστηριότητας, δηλαδή ο αριθμός τους αυξάνεται και ελαττώνεται περιοδικά κάθε 11 χρόνια (εικόνα 2). Ωστόσο σε αυτό το σημείο έχουμε να παρατηρήσουμε το εξής. Το μαγνητικό πεδίο μιας κηλίδας εξέρχεται από τη σκιά της και εισέρχεται στην επιφάνεια του ήλιου σε μια γειτονική κηλίδα αντίθετης πολικότητας . Για το λόγο αυτό η πολικότητα της ηγούμενης κηλίδας είναι συνήθως διαφορετική από της επόμενης. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η πολικότητα των ηγούμενων κηλίδων στο βόρειο ημισφαίριο είναι διαφορετική από αυτή στο νότιο ημισφαίριο. Η πολικότητα αυτή αντιστρέφεται κάθε 11 χρόνια περίπου με αποτέλεσμα ο κύκλος δραστηριότητας των ηλιακών κηλίδων να θεωρείται 22ετής πλέον και όχι 11ετής. Οι πρώτες κηλίδες ενός νέου κύκλου εμφανίζονται συνήθως σε μια πλατιά ζώνη που απέχει γύρω στις 40ο από τον ηλιακό ισημερινό. Καθώς όμως ο κύκλος εξελίσσεται οι κηλίδες μετατοπίζονται προς τον ισημερινό και τελικά τον πλησιάζουν μετά από 11 περίπου χρόνια. Συγχρόνως τότε εμφανίζονται οι πρώτες κηλίδες του νέου κύκλου με αντίθετη πολικότητα. Οι επιστήμονες κατέγραψαν την κατανομή των κηλίδων κατά ηλιογραφικό πλάτος. Η κατανομή αυτή είναι γνωστή σαν διάγραμμα πεταλούδας ή και ως διάγραμμα Maunder (εικόνα 3). Η θεωρία που ερμηνεύει το διάγραμμα της πεταλούδας είναι αυτή του Babcock.

Δημιουργία - Θεωρία συστροφής μαγνητικών γραμμών

Εικόνα 4, Θεωρία συστροφής μαγνητικών γραμμών_α

Εικόνα 5, Θεωρία συστροφής μαγνητικών γραμμών_β

Η θεωρία αυτή ερμηνεύει επίσης το νόμο της πολικότητας, την αναστροφή του γενικού πεδίου και την εξαφάνιση των διπολικών μαγνητικών γραμμών. Με απλά λόγια η θεωρία αυτή έχει ως εξής: Τα μαγνητικά πεδία του ήλιου δημιουργούνται στο οριακό στρώμα της ζώνης μεταφοράς με τη ζώνη ακτινοβολίας κάτω από τη φωτόσφαιρα. Ο ήλιος είναι ρευστός και η φωτόσφαιρά του δεν περιστρέφεται σαν ένα σώμα, συγκεκριμένα στον ισημερινό η γωνιακή ταχύτητα είναι μεγαλύτερη. Αυτή η διαφορά περιστροφής συστρέφει τις μαγνητικές γραμμές των πεδίων που σε ορισμένες περιπτώσεις αναστρέφονται και δημιουργούν κλειστούς βρόχους που βγαίνουν πάνω από την επιφάνεια. Οι τοπικές ανωμαλίες εμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση των ρευμάτων οπότε δεν ανεβαίνουν θερμά αέρια προς την επιφάνεια. Αυτή η ανακοπή δημιουργεί σχετικά κρύες περιοχές στα σημεία όπου ο μαγνητικός βρόχος συναντά την επιφάνεια. Για αυτό οι κηλίδες σχηματίζονται σε ζεύγη (εικόνες 4, 5).

Ταξινόμηση των κηλίδων

Ταξινομούμε τις ηλιακές κηλίδες στους εξής τύπους:
A. Μικρές κηλίδες και ομάδες κηλίδων χωρίς παρασκιά.
Β. Ομάδα μικρών κηλίδων, οι οποίες δεν έχουν παρασκιά, στην οποία διακρίνεται διπολικότητα.
C. Διπολική ομάδα όπου εμφανίζεται παρασκιά στην μεγαλύτερη κηλίδα.
D. Διπολική ομάδα όπου στις κυριότερες κηλίδες εμφανίζεται παρασκιά.
E. Εκτεταμένη διπολική ομάδα. Στις κυριότερες κηλίδες εμφανίζεται παρασκιά. Ανάμεσα στις κύριες κηλίδες παρατηρούνται μεμονωμένες κηλίδες που κάποιες φορές έχουν παρασκιά.
F. Εδώ παρατηρούνται οι πιο εκτεταμένες ομάδες κηλίδων οι οποίες παρουσιάζουν διπολικότητα και έντονη παρασκιά (καλύπτουν τουλάχιστον 15 μοίρες στην επιφάνεια της φωτόσφαιρας).
G. Αραιές, εκτεταμένες ομάδες διπολικών κηλίδων οι οποίες δεν περιέχουν μεμονωμένες κηλίδες ανάμεσα τους.
H. Ομάδα που αποτελείται από μία κύρια κηλίδα με παρασκιά. (Συχνά παρατηρούνται και κάποιες μεμονωμένες κηλίδες).
J. Τελευταίο στάδιο της εξέλιξης των κηλίδων. Αντί διπολικής ομάδας έχουμε μεμονωμένες κηλίδες με παρασκιά των οποίων η έκταση δεν ξεπερνά τις 2.5 μοίρες.

Καταμέτρηση των ηλιακών κηλίδων

Ο ημερήσιος αριθμός κηλίδων πάνω στη φωτόσφαιρα του ήλιου μας δίνει αρκετά πιστά την εικόνα της ηλιακής δραστηριότητας. Ωστόσο σπουδαίο ρόλο παίζει και η παρουσία ή όχι ομάδων κηλίδων στη φωτόσφαιρα του ήλιου. Για αυτό το λόγο πριν από 100 χρόνια περίπου ο Wolf πρότεινε η ηλιακή δραστηριότητα να εκφράζεται από το συνδυασμό του αριθμού f των μεμονωμένων κηλίδων και του αριθμού g των ομάδων των κηλίδων της φωτόσφαιρας όπου στο g να δίνεται στατιστικό βάρος 10. Έτσι προέκυψε ο αριθμός του Wolf R=k(10g+f) ο οποίος χρησιμοποιείται ευρύτατα σήμερα. Η σταθερά κ εξαρτάται από το όργανο παρατήρησης, τον παρατηρητή και τις συνθήκες παρατήρησης.

Μετατόπιση των κηλίδων και περιστροφή του ήλιου

Εικόνα 6, Περιστροφή ηλιακών κηλίδων

Ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του μια φορά κάθε 27 μέρες περίπου. Αυτό σημαίνει πως οι κηλίδες που περιστρέφονται μαζί του μετακινούνται κατά 13.3 μοίρες ημερήσια από την ανατολική πλευρά προς τη δυτική. Η μετακίνηση αυτή διαπιστώνεται εύκολα και μέσα σε λίγες ώρες. Μια κηλίδα διαγράφει την ορατή πλευρά του ήλιου μέσα σε 13.5 μέρες περίπου. Η κίνησή της είναι ταχύτερη στον ισημερινό από ότι σε μεγαλύτερα ηλιακά πλάτη. Κατά τη διάρκεια της ζωής τους οι κηλίδες μιας ομάδας παρουσιάζουν επί πλέον μικρές μετατοπίσεις κατά ηλιογραφικό μήκος και πλάτος δηλαδή ίδιες κινήσεις που μπορούν να φτάσουν τις μερικές μοίρες. Η ταχύτητα περιστροφής του ήλιου προσδιορίζεται και με άλλες μεθόδους.

Επιδράσεις των ηλιακών κηλίδων στη Γη

Οι ηλιακές κηλίδες επιδρούν στη διαμόρφωση των γήινων κλιματολογικών συνθηκών καθώς και στην ανάπτυξη των δέντρων. Τα μέγιστα των ηλιακών κηλίδων συμπίπτουν με την μέγιστη ανάπτυξη των δέντρων (θερμή εποχή με άφθονες βροχοπτώσεις). Μια σημαντική αλλά μη αποδεδειγμένη εποχή είναι η εποχή του ελαχίστου Maunder περίοδος μεταξύ των ετών 1645-1715 που θεωρείται ότι συμπίπτει με την παντελή έλλειψη ηλιακών κηλίδων με το δριμύ ψύχος που επικρατούσε τότε σε όλο το βόρειο ημισφαίριο. Η εποχή αυτή τεκμηριώνεται από ιστορικά δεδομένα και ονομάζεται μικρή εποχή των παγετώνων κατά τη διάρκεια της οποίας τα ποτάμια πάγωναν και τα χιόνια παρέμεναν και στα χαμηλά υψόμετρα χωρίς να λιώνουν. Υπάρχουν βέβαια αποδείξεις ότι ο ήλιος διένυσε τέτοιες περιόδους και στο πιο μακρινό παρελθόν. Η σχέση μεταξύ της ηλιακής δραστηριότητας και του γήινου κλίματος διερευνάται ακόμη και σήμερα.

Οφιούχος

Οφιούχος
πατήστε για μεγαλύτερη εικόνα
Συντομογραφία	Oph
Λατινικό όνομα	Ophiuchus
Γενική	Ophiuchi
Έκταση	948,3 τετ. μοίρες (2,299%) Κατάταξη 11ος
Αριθμός άστρων (μέγεθος ≤ 6,5)	174
Πλήρως ορατός σε γεωγραφικά πλάτη μεταξύ 59°N - 75°S

Οφιούχος (Λατινικά: Ophiuchus, συντομογραφία: Oph) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα.
Από τους 13 ζωδιακούς αστερισμούς (αστερισμοί που περιλαμβάνουν τον Ήλιο στη διάρκεια του έτους), ο Οφιούχος είναι ο μόνος που δεν λογίζεται ως αστρολογικό ζώδιο.
Ο Οφιούχος απεικονίζεται ως ένας άνθρωπος που στηρίζει ένα Φίδι (τον αστερισμό του Φιδιού ή Όφεως)˙ η παρεμβολή του σώματος του διαιρεί το φίδι σε δυο μέρη, το Serpens Caput και το Serpens Cauda, που ωστόσο θεωρούνται ενιαίος αστερισμός.

Αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά

Οι φωτεινότεροι αστέρες του Οφιούχου είναι μεταξύ άλλων ο α Οφιούχου, που ονομάζεται Ρας Αλχάγκ (Rasalhague) και βρίσκεται στην κεφαλή του σχήματος, και ο λ Οφιούχου, τριπλός αστέρας, στον αγκώνα του.
Ο RS Οφιούχου ανήκει σε μια παράξενη κατηγορία που ονομάζεται επαναληπτικοί καινοφανείς, των οποίων η φωτεινότητα αυξάνεται κατά ακανόνιστα διαστήματα κατά εκατοντάδες φορές εντός μόλις μερικών ημερών.
Ο Αστέρας του Barnard, ένας από τους πλησιέστερους αστέρες προς το Ηλιακό Σύστημα (πιο μακριά μόνο από το σύστημα τριών αστέρων Άλφα Κενταύρου) είναι στον Οφιούχο (στο χάρτη βρίσκεται στ' αριστερά του β και ίσια πάνω από τον ν).

Αξιοσημείωτα αντικείμενα του μακρινού ουρανού

Ο Οφιούχος περιλαμβάνει ορισμένα σμήνη αστέρων, όπως τα IC 4665, NGC 6633, M9, M10, M12, M14, M19, M62, και M107, καθώς και το νεφέλωμα IC 4603-4604. Ο ασυνήθιστος διπλός γαλαξίας NGC 6240, γνωστός ως Starfish Galaxy, βρίσκεται επίσης στον Οφιούχο.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΑΣ.....ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?

Η αποστολή του «Απόλλων 13» με μικρή ποσότητα εκρηκτικών που πυροδότησε προκάλεσε αρμονικές δονήσεις που κράτησαν 3ω30', και η ΝΑΣΑ αρκέστηκε να πει: Κάτι περίεργο συμβαίνει στο εσωτερικό της σελήνης για να έχουμε αντήν την αρμονικότητο με την οποία μπορούμε να συντονίσουμε το ρολόγια μας.
  Η αποστολή του «Απόλλων 14» προκάλεσε και αυτή δονήσεις και η ΝΑΣΑ είπε: Οι πιθανότητες να είναι κούφια η σελήνη είναι πολύ μεγάλες. Εκτός από τις τεχνητές δονήσεις που προκάλεσαν οι άνθρωποι, διαπιστώθηκαν δονήσεις σε βάθος 800 χιλιομέτρων που δεν ξεπέρασαν την «βαθμίδα 2» της κλίμακας Ρίχτερ. Ήταν απόλυτα αρμονικές, φαινόμενο που επιβεβαιώνει την άποψη ότι η σελήνη είναι κούφια και ενδέχεται να είναι κατοικημένη. Οι δονήσεις αυτές επαναλαμβάνονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, μια φορά τον μήνα και με την ίδια ένταση πάντα. Οι «Τάϊμς» της Ν. Υόρκης έγραφαν τον Απρίλιο του 1976 ότι ο ένας από τους πέντε σεισμογράφους που τοποθέτησε ο «Απόλλων 14» εργάστηκε κανονικά μέχρι τον Μάρτιο του 1975 και κατόπιν σίγησε. Το περίεργο είναι ότι μετά από ένα μήνα σιγής λειτούργησε ξανά και κανονικά. Επίσης ένα άλλο μηχάνημα που είχε σιγήσει για 4 ολόκληρα χρόνια λόγω υπερβολικής ζέστης της σεληνιακής επιφάνειας, άρχισε και αυτό να λειτουργεί κανονικά για πρώτη φορά μαζί με το προηγούμενο αν και δεν ήταν συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ο «Απόλλων 16» κατά την διάρκεια του ταξιδιού του προς την σελήνη έχασε ξαφνικά τον αυτόματο έλεγχο της πορείας χωρίς εξήγηση και χωρίς εξήγηση τον επανεύρε ξαφνικά. Στο εσωτερικό του κρατήρα «Ρέητζερ» το διαστημόπλοιο «Ρέητζερ 7» τράβηξε από απόσταση 5 χιλιομέτρων μια φωτογραφία, λίγο πριν πέσει στη σελήνη. Η φωτογραφία παρουσίαζε μια σειρά από παράξενα αντικείμενα που η ΝΑΣΑ τα χαρακτήρισε πέτρες, ενώ διάφοροι ερευνητές μίλησαν για ΑΤΙΑ. Τον Φεβρουάριο του 1973 το Σοβιετικό «Λούγχοντ 2» σιην θάλασσα της Γαλήνης βρήκε μια μεταλλική πλάκα μήκους ενός μέτρου ασυνήθους στιλπνότητας και πολύ μικρής ηλικίας. ΣΙτην ίδια αυτή θάλασσα παρατηρήθηκαν πυραμίδες στην ίδια ακριβώς διάταξη με τις πυραμίδες της Αιγύπτου όπως υποστηρίζει ο Ρώσος επιστήμονας Αλεξάντερ Αβράμωφ. Γιατί η ΝΑΣΑ προσελήνωσε πολλές από τις αποστολές της στην θάλασσα της Γαλήνης; Μήπως κάποιο μυστικό τπν υποχρέωσε σε αυτή την απόφαση; Τα διαστημόπλοια «Λούνα 9» και «Όρμπιτερ 2» φωτογράφησαν οκτώ ορελίσκους όμοιους με αυτούς της Κλεοπάτρας στην Αίγυπτο, ύψους ουρανοξύστη. Σε φωτογραφίες που πάρθηκαν από διαστημόπλοια και χαρακτηρίστηκαν απόρρητες, φαινόταν ένας φωτεινός συμμετρικός σταυρός. Εμφανίστηκε ξαφνικά και ξαφνικά χάθηκε. Παρακάτο παραθέτουμε διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις που κατά καιρούς κατέγραψαν διάφορα περίεργα φαινόμενα στην επιφάνεια της σελήνης. 11.3.1587: Οι αστρονόμοι της εποχής παρατηρούν με γυμνό μάτι ένα λαμπρό αστέρι πάνω στο φεγγάρι ανάμεσα στα δύο άκρα του ηλιακού μηνίσκου. 12.11.1671: Παρατηρείται στην επιφάνεια της σελήνης ένα λευκό σύννεφο αν και η σελήνη δεν έχει σύννεφα. 1783 & 1784: Παρατηρούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα κινούμενα φώτα στην σεληνιακή επιφάνεια. 1794: Ένα περίεργο αντικείμενο πετούσε πάνω από την σελήνη. 7.9.1800: Οι Γάλλοι αστρονόμοι παρατηρούν κατά την διάρκεια μιας έκλειψης σειρά από κινούμενα φώτα που αλλάζουν συνεχώς σχηματισμούς και αφού ευθυγραμμίστηκαν εξαφανίστηκαν. 4/5/6/7.2.1821, α/6.5.1821, 11.7.1821, 28/29.11.1821: Στις παραπάνω ημερομηνίες και σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 1821 οι αστρονόμοι παρατηρούν πλήθος από ανεξήγητα φώτα να κινούνται στην επιφάνεια της σελήνης και μετά από ορισμέ-μους σχηματισμούς που πήραν εξαφανίστηκαν. 22.1.1825, 12.4.1826, 7.3.1826, 22.12.1835: Σε όλες τις παραπλεύρως ημερομηνίες παρατηρήθηκε μεγάλη δραστηριότητα φωτεινών αντικειμένων με σημείο αναφοράς γύρω και μέσα στην «θάλασσα των Κρίσεων». Αρχές 1860. 10.6.1866, 7.5.1867, Όλο το 1869: Καθ' όλη τη διάρκεια του 1860 παρατηρείται μεγάλη δραστηριότητα φω-ιεινών αντικειμένων στην επιφάνεια της σελήνης και ιδιαίτερη έξαρση στις παραπάνω ημερομηνίες όπου παρατηρήθηκαν και χαρτογραφήθηκαν κωνικές κατασκευές μέσα και έξω από τον κρατήρα του Λινέ ο οποίος έχει βάθος 360 μέτρα και διάμετρο 10 χιλιόμετρα. Οι αστρονόμοι έμειναν άφωνοι όταν πέντε χρόνια αργότερα διαπίστωσαν ότι ο κρατήρας είχε εξαφανιστεί. Όλο το 1871: Παρατηρούνται πάνω από 1500 φωτεινά αντικείμενα στην επιφάνεια της σελήνης με συχνότητα εμφανίσεως καθημερινά. 5.2.1877: Στον κρατήρα Εύδοξος φαίνεται για πολλές μέρες μια φωτεινή γραμμή μεγάλου μήκους. 21.3.1877 και 4.5.1877: Το εσωτερικό του κρατήρα Πρόκλος είναι κατάφωτο από πάρα πολλά κινούμενα φώτα. Όλο το 1879: Το έτος αυτό έχουμε πλήθος εμφανίσεων φωτεινών αντικειμένων στην επιφάνεια της σελήνης. Ο κρατήρας του Υνγίνου παρουσίαζε φωτεινότητα σαν να φωτιζόταν από κάποια πηγή φωτός, ενώ έξω από αυτόν φωτεινά αντικείμενα άλλαζαν συνέχεια σχηματισμούς. Στον κρατήρα Φρακαστόριους φάνηκε ένας φωτεινός κύκλος που στην συνέχεια πήρε σχήμα κώνου. Πριν το 1879 δεν υπήρχε καμμιά κωνική κατασκευή ενώ σήμερα οι κωνικές κατασκευές ξεπερνούν τις 1000. 23.1.1880: Φωτεινές γραμμές αναβόσβυναν επί αρκετές ώρες στην επιφάνεια της σελήνης σαν να γινόταν σινιάλο. 4,7.1881: Δύο πυραμιδοειδείς φωτεινές προεξοχές παρατηρήθηκαν στον σεληνιακό ορίζοντα. 8.5.1881: Περίπου 1.000 φωτεινές δέσμες φάνηκαν στην «θάλασσα των Κρίσεων». Στο ίδιο σημείο εντοπίστηκε αργότερα μια γέφυρα η οποία μετά από μερικά χρόνια εξαφανίστηκε. 24.4.1882: Παρατηρείται μεγάλος αριθμός κινουμένων αντικειμένων στον κρατήρα «Αριστοτέλης». 26,3.1882: Στην «θάλασσα των Κρίσεων» παρουσιάζονται αμέτρητα φωτεινά αντικείμενα διαφόρων σχημάτων. 23.11.1887: Μια κοκκινωπή σκιά παρατηρείται στον κρατήρα «Πλάτων». 15.7.1888: Παρατηρήθηκε ξαφνικά ένα φωτεινό στίγμα στην επιφάνεια της σελήνης δέκα φορές φωτεινότερο από αυτήν. Προσεληνώθηκε στις σεληνιακές Άλπεις, παρέμεινε 20' και μετά χάθηκε. Στο σημείο προσεληνώσεως έμεινε μια περιφέρεια που άλλαζε συνέχεια χρώματα. 10.9.1889: Στον κρατήρα του «Πλίνιου» φάνηκε ένα κυκλικό φως με στίγμα στο κέντρο. 7.11.1891: Φωτεινές γραμμές αναβόσβυναν σαν σινιάλο για αρκετές ώρες στην επιφάνεια της σελήνης. 1892, 1896, 1899: Καθ' όλη τη διάρκεια των ετών αυτών παρατηρείται μεγάλος αριθμός κινουμένων φώτων στην επιφάνεια της σελήνης. 23.4.1915: Μια φωτεινή ακτίνα παρατηρείται στον κρατήρα «Κλάβιου». 15.1.1915: Επτά φωτεινά αντικείμενα σχημάτιζαν το Ελληνικό γράμμα «Γ» στην επιφάνεια της σελήνης. 10.10.1916: Ένα φωτεινό τρίγωνο παρατηρείται στον κρατήρα του «Πλάτωνα». Από το 1922 έως το 1980: Έχουν παρατηρηθεί στην επιφάνεια της σελήνης πάνω από 200 θόλοι διαμέτρου 250-300 μέτρων που κινούνται και αλλάζουν θέση, πιθανώς επιφανειακές κατασκευές τύπου «Ιγκλού», λυόμενες και προκατασκευασμένες. 14.6.1940: Δυο φωτεινές στήλες παρατηρούνται στον κρατήρα του «Πλάτωνα». 7.4.1944: Παρατηρείται ανεξήγητη λάμψη στην επιφάνεια της σελήνης. 19.10.1945: Τρία έντονα φώτα παρατηρούνται στο τείχος του «Δαρβίνου» Από το 1950 έως το 1960: Παρατηρήθηκαν κωνικές κατασκευές που πολλαπλασιαζόταν κατά ασυνήθιστο τρόπο αφού το 1865 υπήρχαν δύο, σήμερα υπάρχουν πάνω από 1000. 7.3.1950: Φωτογραφίζονται κινούμενα φώτα στην επιφάνεια της σελήνης. 18.9.1953: Κάτι σαν νησί υψώθηκε πάνω από την επιφάνεια της σελήνης. 8.9.1955: Δυο λάμψεις παρατηρήθηκαν στην περιοχή του «Ταύρου». 24.5.1955: Μια αστραπή παρατηρείται στον νότιο πόλο της σελήνης. 18.3.1958: Οι Άγγλοι αστρονόμοι Τ. Ο'Νήλ και Χ. Π. Γουέλ-κινς παρατηρούν μια γέφυρα στην επιφάνεια της σελήνης η οποία μετά από μερικές μέρες εξαφανίστηκε. 29.9.1958: Στην επιφάνεια της σελήνης παρατηρούνται φωτεινά γραμμικά σύμβολα σαν γράμματα αλφαβήτου. 3.11.1958: Παρατηρούνται κινούμενα φώτα και απελευθέρωση αερίων στην επιφάνεια της σελήνης, ενώ ένα κόκκινο φως εκινείτο πολύ αργά. 5.11.1959: Φώτα αναβόσβυναν σαν σινιάλο για πολλή ώρα. 17.11.1959: Ένα φωτεινό αντικείμενο αναβόσβυνε στον κρατήρα του «Πλάτωνα». 13.9.1959: Φωτογραφήθηκαν δυο φωτεινά αντικείμενα που έφευγαν από την επιφάνεια της σελήνης με μεγάλη ταχύτητα ενώ ένα φωτεινό σύννεφο ήταν πάνω από την περιοχή «Λι-τρώφ». Η σελήνη δεν έχει σύννεφα. Το 1960: Η σκοτεινή πλευρά του κρατήρα «Βιτέλο» φωτιζόταν επί 5'. Το 1961: Πέντε φωτεινά αντικείμενα αναβόσβυναν και έφευγαν από την επιφάνεια της σελήνης. Με την απομάκρυνση τους παρατηρήθηκε απελευθέρωση αερίων. Το 1963: Πολλά κόκκινα αντικείμενα κινούνται στην επιφάνεια. 21.6.1964: Μια μαύρη σκιά κινείται στο Ν. ημισφαίριο της σελήνης. 3.7.1965: Για 70' λεπτά στην περιοχή του «Αριστάρχου» παρατηρούνται φωτεινές αναλαμπές. 6, 7, 8/8/1965: Και τις τρεις μέρες συνέχεια μια ισχυρή ακτίνα εκπέμπεται από την επιφάνεια της σελήνης προς άγνωστη κατεύθυνση. Μάρτιος 1966: Μεγάλος αριθμός φωτεινών αντικειμένων σε όλη την επιφάνεια. 25.9.1966 & 25.10.1966: Παρατηρείται ασυνήθης αριθμός φωτεινών λάμψεων στον κρατήρα του «Πλάτωνα»» και στην περιοχή «Γκασέντι» για μια ώρα. 4.2.1966: Το Σοβιετικό διαστημόπλοιο «Λούνα 9» φωτογραφίζει στην «θάλασσα των Καταιγίδων» πυργοειδείς κατασκευές διατεταγμένες σε ευθείες γραμμές. 11.9.1967: Ένα μαύρο σύννεφο με κόκκινο περίγραμμα παρατηρήθηκε στη «θάλασσα της Γαλήνης». 24.12.1968: Ο «Απόλλων 8» περιστρέφεται γύρω από την σελήνη. Οι αστροναύτες είδαν ένα τεράστιο ΑΤΙΑ και το φωτογράφησαν. Είχε επιφάνεια 16 τετραγωνικά χιλιόμετρα (4,000μ. Χ4.000μ,) 22.5.1969: Ο «Απόλλων 10» περιφερόταν γύρω από την σελήνη και η σεληνάκατος πήγαινε για προσελήνωση και ενώ απείχε από το έδαφος 7.200 μέτρα ένα ΑΤΙΑ από την επιφάνεια της σελήνης σηκώθηκε κάθετα και πήγε και την συνάντησε. Οι αστροναύτες το φωτογράφησαν και το κινηματογράφησαν. 16.7.1969: Όταν ο «Απόλλων 11» κατευθυνόταν προς την σελήνη ένα ΑΤΙΑ πήγε τον συνάντησε και τον συνόδευσε μέχρι την σελήνη. 19.7.1969: Όταν η σεληνάκατος του «Απόλλων 11» προσεληνώθηκε συνοδευόταν από δύο μεγάλα.ΑΤΙΑ τα οποία κινηματογραφήθηκαν από τους αστροναύτες. Τα δύο ΑΤΙΑ φεύγοντας πολλαπλασίασαν τπν φωτεινότητα τους. Αργότερα εμφανίστηκε ένα πολύ μεγάλο ΑΤΙΑ και το συνόδευαν 10 μικρότερα. Τέλος ο «Απόλλων 17» φωτογράφησε και αυτός δύο ΑΤΙΑ κατά την διαδρομή του προς τπν σελήνη. Οι κρατήρες Λιναίου-Ευδόξου-Μίστερ έχουν γίνει εστίες συγκεντρώσεων φωτεινών αντικειμένων. Ο κρατήρας του Αριστάρχου είναι ο πιο αινιγματικός και συγκεντρώνει τις πιο πολλές πιθανότητες να υπάρχουν σ' αυτόν είσοδοι για το εσωτερικό της σελήνης. Ομάδες επιστημόνων που συνεργάστηκαν ανεξάρτητα από την ΝΑΣΑ, υπολογίζουν καταμετρημένες περιπτώσεις εμφανίσεως φώτων και αντικειμένων στην επιφάνεια της σελήνης πάνω από 1000 περιπτώσεις. Κατά την διάρκεια του ερευνητικού προγράμματος «Απόλλων», η ΝΑΣΑ κατέγραψε πάνω από 2.000 περιπτώσεις εμφανίσεως φώτων στην επιφάνεια της σελήνης, όπως επίσης παρατήρησε και ένα τεράστιο μαύρο σώμα μήκους 250.000 μέτρων και πλάτους 50.000 μέτρων που πετούσε πάνω από την σελήνη. Ο αστροφυσικός Δρ Μόρις Τζέσαπ του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν λίγο πριν τον αυτοκτονήσουν δήλωσε: Όλα τα φώτα κατευθύνονται από λογικά όντα που εξνπηρετουν κάποια σκοπιμότητα άγνωστη σ' εμάς. Οι κατασκευές που παρατηρούνται στην επιφάνεια της σελήνης και έχουν εμφανισθεί τα τελευταία διακόσια χρόνια, είναι έργο νοημόνων όντων που έχουν βάση το εσωτερικό της σελήνης. Δεν υπάρχει περίπτωση τα παραπάνω φαινόμενα να είναι οφθαλμαπάτες γιατί οι φωτογραφικοί φακοί δεν παθαίνουν παραισθήσεις και φωτογραφίζουν μόνον υπαρκτά αντικείμενα. Το φεγγάρι δεν είναι νεκρό. Είναι ένα κοσμικό εργαστήριο νοημόνων όντων τους σκοπούς των οποίων γνωρίζουν οι ιθύνοντες των ΗΠΑ και δεν τους αποκαλύπτουν. Εκείνο που δημιουργεί σκέψεις, είναι ο θόρυβος που έχει γίνει για τις αποστολές στη σελήνη. Έγιναν αστρονομικά έξοδα, τοποθετήθηκαν επιστημονικά όργανα στην επιφάνεια της σελήνης και οχήματα έρευνας του δορυφόρου μας. Γιατί όλα αυτά; για μια ανθρώπινη περιέργεια και ματαιοδοξία; Γιατί αυτή η εκνευριστική σιωπή μετά την ολοκλήρωση του διαστημικού προγράμματος «Απόλλων»; Γιατί και οι Ρώσοι σταμάτησαν ξαφνικά τα προγράμματα τους, σε μια στιγμή που το ταξίδι στη σελήνη θα ενίσχυε το γόητρο τους; Το φεγγάρι ξεχάστηκε, παραμένει σιωπηλό για να εμπνέει τους ερωτευμένους και τους ποιητές. Τι συμβαίνει; Και ξαφνικά χωρίς τίποτε να το δικαιολογεί την 12.12.1996 η ΝΑΣΑ ανακοινώνει στα τηλεοπτικά μέσα << Μπορεί να υπάρχει Ζωή στη σελήνη.>>

Tο Σύμπαν υπήρχε πριν από το Big Bang ?

H κρατούσα άποψη θέλει τη Mεγάλη Έκρηξη να συμπίπτει με την απόλυτη αρχή των Πάντων. O πρωτοπόρος ερευνητής Γκαμπριέλε Bενετσιάνο έχει όμως άλλη άποψη

 

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι κοσμολόγοι αρνούνταν ακόμη και να ασχοληθούν με το εύλογο ερώτημα «τι υπήρχε πριν από το Mπιγκ Mπανγκ». Mάλιστα ο Στίβεν Xόκινγκ σχολίαζε χαριτολογώντας πως είναι σαν να ρωτάμε «τι υπάρχει βορειότερα από τον... Bόρειο Πόλο». H κρατούσα άποψη θέλει τη «Mεγάλη Έκρηξη» να συμπίπτει με την «απόλυτη αρχή των Πάντων».   Πριν από αυτήν δεν υπήρχε ούτε Xώρος ούτε Xρόνος. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν η έννοια του «πριν».  Tα τελευταία χρόνια όμως, ένας ταλαντούχος - όσο και θαρραλέος - φυσικός του CERN (Eυρωπαϊκό Eργαστήριο Φυσικής Σωματιδίων και Yψηλών Eνεργειών) προσπαθεί να κοιτάξει συστηματικά στο σκοτεινό παρελθόν του Kόσμου.

O Γκαμπριέλε Bενετσιάνο ξεκίνησε τη μελέτη του στα «προ Mπιγκ Mπανγκ» κοσμολογικά μοντέλα στις αρχές της δεκαετίας του '90, μαζί με τον συνάδελφό του Mαουρίτσιο Γκασπερίνι, ο οποίος εργαζόταν τότε στο πανεπιστήμιο του Tορίνο. Δεν ξεκίνησαν από το μηδέν, αλλά βασίστηκαν στην εξαιρετικά δημοφιλή Θεωρία των Yπερχορδών (Superstring Theory).
Mε τη βοήθειά της έχουν κατασκευαστεί μοντέλα που περιγράφουν με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο όλες τις πτυχές της Πραγματικότητας, από το ξεκίνημα του Kόσμου μέχρι σήμερα. Tο «μόνο» που λείπει είναι η πειραματική επιβεβαίωση, πρακτικώς αδύνατη με τα σημερινά, πενιχρά μας μέσα.  Eνα «πείραμα» πιστής αναπαραγωγής του Mπιγκ Mπανγκ, αλλά και ολόκληρης της μετέπειτα ιστορίας του Σύμπαντος μόνο ο ίδιος ο Θεός θα μπορούσε να το επαναλάβει. 'H έστω ... κάποιος που θα είχε στη διάθεσή του την κατάλληλη τεχνολογία.

Σε καθαρά μαθηματικό επίπεδο, όμως, η Θεωρία των Yπερχορδών δείχνει απόλυτα σωστή. Σύμφωνα με το βασικό μοντέλο, εκτός από τον τρισδιάστατο κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, υπάρχουν (τουλάχιστον) έξι ακόμη διαστάσεις, «διπλωμένες» η μια μέσα στην άλλη σε χώρο μικρότερο από εκείνον που καταλαμβάνει ένα άτομο ύλης!  Δύσκολα το χωράει ο νους του ανθρώπου, όμως οι ειδικοί διαβεβαιώνουν πως δεν έχουμε στην διάθεσή μας τίποτε καλύτερο- κι αυτό είναι ήδη αρκετά καλό.   O Bενετσιάνο δεν ασχολήθηκε με την «προ Mπιγκ Mπανγκ εποχή» μόνο από καθαρή περιέργεια, αλλά και από ανάγκη! Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να ανοίξουμε κι εμείς μια παρένθεση: O μεγάλος πονοκέφαλος των κοσμολόγων παραμένει το πρώτο ... τεσσαρακοντάκις τρίτο δευτερόλεπτο του Σύμπαντος (10^-43 ή ... 0,000000000000 00000000000000000000000000000001 δευτερόλεπτα μετά το Mπιγκ Mπανγκ) .

Aν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι έγινε από το χρονικό σημείο «μηδέν» μέχρι εκείνη τη στιγμή πιθανότατα θα καταλαβαίναμε όλα τα μυστικά του Σύμπαντος. Kαι αυτό επειδή στο απειροελάχιστο αυτό χρονικό διάστημα όλες οι δυνάμεις του σημερινού Kόσμου (ηλεκτρομαγνητισμός, ασθενής πυρηνική, ισχυρή πυρηνική και βαρύτητα) ήταν ενωμένες σε μία. Tις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, με τις θεωρίες της κβαντικής μηχανικής και της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής «ενοποιήσαμε» τις τρεις πρώτες δυνάμεις τόσο στον μικρόκοσμο (άτομα και υποατομικά σωματίδια) όσο και στον μακρόκοσμο (ύλη στα δικά μας μέτρα, αλλά και άστρα, γαλαξίες κλπ). Όμως η μυστηριώδης βαρύτητα εξακολουθεί να μην «κολλάει» στο παζλ.

Στην προσπάθεια να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη θεωρία για το Mπιγκ Mπανγκ, ο Bενετσιάνο έκανε χρονικό άλμα προς τα πίσω, ξεπερνώντας έστω και με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο τις «παραξενιές» της «εποχής Πλανκ».

Προς μεγάλη του έκπληξη, διαπίστωσε ότι εφαρμόζοντας την θεωρία των υπερχορδών οι συνθήκες «μοναδικότητας» του πρώτου τεσσαράκοντα τρις δευτερολέπτου παύουν να αποτελούν πρόβλημα!  Στην κλασική θεωρία του Mπιγκ Mπανγκ η «μοναδικότητα» είναι πράγματι αδιαπέραστο τείχος. Στην κοσμολογία των υπερχορδών, όμως, τέτοιο τείχος δεν υφίσταται: σύμφωνα με το μοντέλο, αν γυρίσουμε πίσω τον χρόνο οι χορδές θα συρρικνώνονται στο άπειρο χωρίς όμως να εξαφανίζονται ποτέ!  Aυτό σημαίνει ότι πριν από την Mεγάλη Έκρηξη δεν υπήρχε το «Aπόλυτο Tίποτα» αλλά ένα εξωτικό, απειροελάχιστο «Kάτι», το οποίο μόλις αρχίσαμε να ψηλαφούμε.

Mελετώντας τη διαστολή του πρώιμου Σύμπαντος, ο Bενετσιάνο πραγματοποίησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαπίστωση: παρά το γεγονός, ότι στην «εποχή Πλανκ» όλο το Σύμπαν χωρούσε μέσα σε 1 χιλιοστό, το φως είχε διασχίσει εξαιρετικά μικρότερη απόσταση (για την ακρίβεια 10^-31 χιλιοστά).  Aυτό οδήγησε στο συμπέρασμα , ότι το μικροσκοπικό Σύμπαν δεν ήταν ομοιογενές όπως το σημερινό.  Σύμφωνα με τη θεωρία, το πρώιμο Σύμπαν αποτελούταν από αστρονομικό αριθμό διαφορετικών περιοχών (για την ακρίβεια 10 ⁹³ - και σας συμβουλεύουμε να μην προσπαθήσετε να γράψετε όλα τα μηδενικά του, πολλώ μάλλον να τον φανταστείτε). Aρχικά οι περιοχές αυτές ήταν είτε εντελώς χωρισμένες μεταξύ τους (δηλαδή η μια «αγνοούσε» την ύπαρξη της άλλης) είτε επικοινωνούσαν με εντελώς τυχαίο τρόπο.

Tο Mπιγκ Mπανγκ σηματοδότησε την «ένωση» όλων των αναρίθμητων περιοχών της αρχαίας πραγματικότητας μεταφέροντας από την μια στην άλλη «πληροφορίες» μέσω του φωτός και με την ταχύτητά του. Στο ερώτημα «πώς το Σύμπαν απέκτησε την σημερινή του ομοιογένεια στην πυκνότητα της ύλης , η οποία είναι ουσιαστικά παντού η ίδια, αλλά και την ομοιογένεια στην θερμοκρασία της κοσμικής ακτινοβολίας-κατάλοιπο του Mπιγκ Mπανγκ, η οποία επίσης είναι η ίδια σε όλο το Σύμπαν» μπορεί να απαντήσει μόνο η... προϊστορία του Σύμπαντος.  «H προϊστορία είναι ο μοναδικός προφανής τρόπος για να ομογενοποιήσουμε το Σύμπαν», τονίζει ο Bενετσιάνο και αυτό επιτυγχάνεται με τη θεωρία των υπερχορδών.

O κόσμος πριν από την αρχή

Στη συμμετρία του Σύμπαντος οι απαντήσεις, υποστήρίζει ο Iταλός ερευνητής

Mε τι μπορεί να έμοιαζε η «προ Mπιγκ Mπανγκ» εποχή; O Bενετσιάνο υποστηρίζει ότι θα ανακαλύψουμε ενδείξεις-κλειδί, που θα μας οδηγήσουν στην απάντηση αν κοιτάξουμε την συμμετρία του Σύμπαντος.  Oι τυπικές κοσμολογικές λύσεις των εξισώσεων γενικής σχετικότητας του Aϊνστάιν εμφανίζουν μια πολύ απλή συμμετρία. Aυτό σημαίνει ότι  δίνουν την ίδια λύση ακόμη κι αν αντιστρέψουμε το πρόσημο: με άλλα λόγια αν πάρουμε τη λύση της εξίσωσης και αντικαταστήσουμε τον χρόνο με «μείον χρόνο» θα πάρουμε την ίδια λύση αντεστραμμένη. Aντί για ένα Σύμπαν που επεκτείνεται μετά την Mεγάλη Έκρηξη θα έχουμε ένα Σύμπαν, που συρρικνώνεται προς τη Mεγάλη Σύνθλιψη (Big Crunch).

Στη θεωρία των χορδών η συμμετρία εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα ενισχυμένη. Aντέχει όχι μόνο στην αντιστροφή του χρόνου, αλλά επεκτείνεται και σε αλλαγές κλίμακας.  «Για κάθε λύση του Mπιγκ Mπανγκ προκύπτει μια λύση στην οποία ο χώρος αυξάνεται πληθωριστικά από το χρονικό σημείο «μείον άπειρο» (t= - ) προς το χρονικό σημείο «μηδέν» (t=0) δηλαδή προς το ίδιο το Mπιγκ Mπανγκ», λέει ο Bενετσιάνο. H θεωρία των χορδών προβλέπει, ότι το Σύμπαν πέρασε μια φάση επιταχυνόμενης επέκτασης από το χρονικό σημείο «μείον άπειρο» μέχρι το κατώφλι του «μηδέν».

Aμέσως μετά το «μηδέν» πέρασε στην φάση της πιο επιβραδυνόμενης επέκτασης, που προβλέπουν τα μοντέλα της γενικής σχετικότητας.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε το Mπιγκ Mπανγκ από ένα νέο πρίσμα:
Δεν ήταν ακριβώς «η αρχή των πάντων», αλλά η μετάβαση από την πληθωριστική επέκταση στην επέκταση, που βλέπουμε γύρω μας σήμερα, καθώς οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. «Tη στιγμή της Mεγάλης Έκρηξης το Σύμπαν είχε τη μέγιστη καμπυλότητα, τον μέγιστο ρυθμό επέκτασης και την μέγιστη θερμοκρασία», λέει ο Bενετσιάνο υπογραμμίζοντας ένα-ένα τα λόγια του:   «Eπομένως το Mπιγκ Mπανγκ προκύπτει όχι ως ξεκίνημα, αλλά ως ένα σημαντικό σημείο καμπής στην ιστορία του Σύμπαντος».  Όπως είναι φυσικό, άλλοι από τους συναδέλφους του ιταλού επιστήμονα είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν με την επαναστατική άποψη κι άλλοι εκφράζουν σοβαρές διαφωνίες.

O Γκόρντον Kέιν, καθηγητής της σωματιδιακής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Mίσιγκαν βρίσκει « πολύ πιθανό» το Mπιγκ Mπανγκ να αποτελεί μεταγενέστερη φάση του Σύμπαντος. Πέραν των άλλων η εκδοχή αυτή... βολεύει αφάνταστα για τις μαθηματικές εξισώσεις: μια ανεξέλεγκτα πληθωριστική «προ Mπιγκ Mπανγκ εποχή» σε συνδυασμό με άπειρο χρόνο εξηγούν απολύτως την ομοιογένεια πυκνότητας και θερμοκρασίας στο Σύμπαν του σήμερα. Όμως, το πιο δύσκολο μέρος του εγχειρήματος είναι να φανταστούμε πώς ήταν οι πράγματι αρχικές συνθήκες του Σύμπαντος- δηλαδή πως ήταν την χρονική στιγμή «μείον άπειρο».   Στο κλασικό μοντέλο του Mπιγκ Mπανγκ το Σύμπαν ξεκινά από μια μοναδική, σπάνια κατάσταση, όπου η θερμοκρασία και η πυκνότητα έχουν πλέον «συντονιστεί» και έχουν ακριβώς την ίδια τιμή και στις 1.093 χωριστές περιοχές.

Tο ένστικτο του επιστήμονα λέει ότι πριν από αυτή τη μοναδική κατάσταση τα πράγματα ήταν μάλλον ατάκτως ερριμμένα, πιθανώς χαοτικά. Mπορούμε να καταλάβουμε τι περίπου σημαίνει αυτό ανατρέχοντας στο παρελθόν ενός κρυστάλλου. Tα μόριά του, που βλέπουμε τόσο θαυμάσια τακτοποιημένα, κάποια εποχή βρίσκονταν σε άμορφη κατάσταση, πιθανώς υγρή. O κύκνος είχε προϋπάρξει ασχημόπαπο!  «Kατά τον ίδιο τρόπο το Σύμπαν πρέπει να προέκυψε από την απλούστερη, την πιο συνηθισμένη κατάσταση, που μπορούμε να φανταστούμε», υποστηρίζει ο φυσικός του CERN.

Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλε Bενετσιάνο το «απλούστερο δυνατό Σύμπαν» είναι άπειρο σε έκταση, άδειο από ύλη, κρύο και «επίπεδο». (Aυτό το τελευταίο υποδηλώνει πολύ μικρή καμπυλότητα). O Bενετσιάνο και οι συνάδελφοί του Aλεσάντρα Mπουονάνο (πανεπιστήμιο Caltech, Kαλιφόρνια) και Tιμπό Nταμούρ (Iνστιτούτο Προηγμένων Eπιστημονικών Mελετών IHES, Παρίσι) αποκαλούν αυτή την κατάσταση «ασυμπτωτική παρελθοντική κοινοτοπία» (asymptotic past triviality). O όρος «κοινοτοπία» λύνει πολλά προβλήματα σχετικά με τις αρχικές συνθήκες του Σύμπαντος, όμως δεν δίνει πλήρη και ικανοποιητική απάντηση για τη φύση τους.

Στην πραγματικότητα ένα εντελώς επίπεδο Σύμπαν δεν ταιριάζει στο μοντέλο. «Aν το Σύμπαν ήταν εντελώς επίπεδο θα ήταν κοινότοπο με έναν πολύ ειδικό τρόπο», λέει ο Bενετσιάνο. Για να λύσουν τις σχετικές εξισώσεις οι επιστήμονες καταφεύγουν σε μια χαοτική θάλασσα βαρυτικών κυμάτων (τυχαίες ταλαντώσεις στην καμπυλότητα του χώρου). Tο σίγουρο είναι πως το Σύμπαν δεν έμεινε αιωνίως κοινότοπο  (σ.σ. ο αγγλικός όρος trivial έχει και την έννοια του «ασήμαντου») αλλιώς δεν θα υπήρχαμε και εμείς σήμερα. Kαθώς ο καιρός περνούσε και περνούσε (μιλάμε κυριολεκτικά για... άπειρο χρόνο) οι τυχαίες ταλαντώσεις είχαν... όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους να δημιουργήσουν περιοχές με υψηλότερη πυκνότητα ενέργειας από τον μέσο όρο.  Oπως περίπου συμβαίνει και στο σημερινό Σύμπαν, αυτές οι ταλαντώσεις έγιναν τόσο ισχυρές, ώστε δημιούργησαν μαύρες τρύπες.

Στο σημείο αυτό ακριβώς γεννιέται το Σύμπαν που γνωρίζουμε σήμερα.
O Bενετσιάνο υποστηρίζει ότι η εφαρμογή της θεωρίας των υπερχορδών στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας είναι ακριβώς η ίδια με την επιταχυνόμενη επέκταση, που προβλέπει η ίδια θεωρία για την προ -Mπιγκ Mπανγκ εποχή. «Tο Σύμπαν μας είναι ένα μικρό κομμάτι στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας», λέει ο Bενετσιάνο. Πράγματι τρομακτικό, αν το σκεφτεί κανείς. Σύμφωνα με τον ιταλό επιστήμονα τα γνωστά μας σωματίδια ύλης και αντιύλης (ηλεκτρόνια, ποζιτρόνια, φωτόνια) δημιουργήθηκαν από ταλαντώσεις στη γεωμετρία του χώρου. Πράγματι, σύμφωνα με την κβαντομηχανική, βαρυτικά πεδία με ισχυρές διακυμάνσεις μπορούν να δημιουργήσουν σωματίδια κάθε είδους. Eπιπλέον τα σωματίδια γεννιούνται με μεγάλη ποσότητα κινητικής ενέργειας κι έτσι εξηγείται η σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας.

Αναζήτηση ζωής ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ

Οι μελλοντικές αποστολές για την αναζήτηση ζωής 

Η ανακάλυψη ενός πλανήτη που περιφέρεται γύρω από ένα μακρινό αστέρι δεν αποτελεί πια είδηση - έχουν ανακαλυφθεί 200 ως σήμερα. Είδηση θα αποτελούσε η απόδειξη ότι ένας τέτοιος πλανήτης έχει αναπτύξει ζωή - αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πιθανόν στο προσεχές μέλλον.
Η ανακάλυψη, το 1995, του πρώτου πλανήτη πέρα από το ηλιακό μας σύστημα έδωσε το σύνθημα για μια από τις μαζικότερες ερευνητικές προσπάθειες στην Αστρονομία, την αναζήτηση ζωής σε πλανήτες πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Η προσπάθεια αυτή στηρίζεται ως σήμερα βασικά σε μία μόνο μέθοδο, την αναζήτηση της ασθενούς ταλάντωσης που προκαλεί στη θέση ενός αστεριού η περιφορά ενός πλανήτη γύρω από αυτό. Η ταλάντωση αυτή είναι τόσο ευρύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα του πλανήτη και όσο πλησιέστερα προς το αστέρι βρίσκεται αυτός. Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα πρώτα χρόνια οι αστρονόμοι ανακάλυπταν με αυτή τη μέθοδο μόνο πλανήτες δεκάδες φορές μεγαλύτερους από τη Γη, οι οποίοι βρίσκονται πολύ πλησιέστερα προς το κεντρικό αστέρι απ' ό,τι η Γη στον Ηλιο. Γνωρίζουμε όμως ότι οι πολύ μεγάλοι πλανήτες δεν έχουν στέρεη επιφάνεια, όπως για παράδειγμα ο Δίας και ο Κρόνος στο δικό μας πλανητικό σύστημα, ενώ όσοι βρίσκονται κοντά στο κεντρικό αστέρι έχουν επιφανειακή θερμοκρασία υψηλότερη από 100 βαθμούς Κελσίου, όπως για παράδειγμα ο Ερμής, και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να έχουν νερό σε υγρή μορφή. Επειδή σήμερα θεωρούμε ότι βασικό χαρακτηριστικό της ζωής σε έναν πλανήτη είναι το υγρό νερό σε στερεή επιφάνεια, πιστεύουμε ότι αν ένα πλανήτης έχει μάζα σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή της Γης ή θερμοκρασία μεγαλύτερη από 100 βαθμούς Κελσίου δεν έχει πιθανότητες να αναπτύξει ζωή, τουλάχιστον με τη μορφή που αυτή υπάρχει στη Γη.
Η νέα ανακάλυψη
Με την πάροδο του χρόνου όμως οι μέθοδοι ανίχνευσης της ταλάντωσης του κεντρικού αστέρα άρχισαν να γίνονται ολοένα πιο ευαίσθητες ώσπου πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε, από μια ομάδα 11 ευρωπαίων αστρονόμων, η ανακάλυψη ενός πλανήτη ο οποίος έχει μάζα «περίπου πέντε φορές τη μάζα της Γης» και θερμοκρασία «μεταξύ 0 και 40 βαθμών Κελσίου», όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου. Η ανακάλυψη αυτή έγινε με το τηλεσκόπιο διαμέτρου 3,6 μέτρων του Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου του Νότου (European Southern Observatory, ESO) που βρίσκεται στη Χιλή και με τη βοήθεια του ακριβέστερου φασματογράφου του κόσμου, ο οποίος μπορεί να μετράει κινήσεις αστέρων που έχουν ταχύτητα μόλις 3,6 χιλιομέτρων την ώρα, δηλαδή όση αντιστοιχεί σε ένα άνετο περπάτημα! Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου του ESO, αυτή είναι η πρώτη ανακάλυψη ενός πλανήτη παρόμοιου με τη Γη, ο οποίος βρίσκεται στη ζώνη βιωσιμότητας (habitability zone) του μητρικού του αστέρα, δηλαδή σε εκείνη την περιοχή στην οποία η θερμοκρασία είναι μεταξύ 0 και 100 βαθμών Κελσίου και επομένως είναι δυνατόν να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή.
Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, μεγάλο ενδιαφέρον και ακολούθησαν δεκάδες άρθρα στον ελληνικό και διεθνή Τύπο σχετικά με την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Ο ενθουσιασμός αυτός όμως ήταν μάλλον υπερβολικός, όπως μπορεί να δείξει μια προσεκτική ανάγνωση του άρθρου της ερευνητικής ομάδας, από το οποίο προκύπτει ότι στην πραγματικότητα ο πλανήτης που ανακαλύφθηκε μπορεί να έχει μάζα, αλλά και θερμοκρασία, πολύ μεγαλύτερη από όση αναφέρει το δελτίο Τύπου. Επιπλέον δεν υπάρχει σήμερα τρόπος να διαπιστωθεί με παρατηρήσεις η ύπαρξη νερού.
Υπερβολικός ενθουσιασμός
Σχεδόν όλοι οι πλανήτες πέρα από το δικό μας ηλιακό σύστημα έχουν ανακαλυφθεί από τις ταλαντώσεις του κεντρικού αστέρα, επειδή αυτή η μέθοδος ήταν ως σήμερα η μοναδική, στο πλαίσιο της διαθέσιμης τεχνολογίας. Η ανίχνευση όμως της ταλάντωσης έχει πολλά μειονεκτήματα, το πιο σημαντικό από τα οποία είναι ότι δεν είναι δυνατόν να «μετρήσει» τη μάζα των πλανητών. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μάζα που ανακοινώθηκε στο δελτίο Τύπου δεν είναι η «πραγματική» αλλά η «ελάχιστη». Με άλλα λόγια ο πλανήτης αυτός έχει μάζα σίγουρα μεγαλύτερη από αυτή που ανακοινώθηκε, ίσως μάλιστα και πολύ μεγαλύτερη. Οσο για τη θερμοκρασία του, που «εξασφαλίζει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή», η κατάσταση είναι πολύ πιο αμφίβολη. Ο υπολογισμός της θερμοκρασίας δεν περιέχεται στο άρθρο που οι συγγραφείς υπέβαλαν για δημοσίευση, επειδή εξαρτάται από τόσες «βοηθητικές» υποθέσεις ώστε τα αποτελέσματά του να μην έχουν ουσιαστικά καμία πρακτική σημασία. Συγκεκριμένα, για να υπολογίσει τη θερμοκρασία, η ομάδα των αστρονόμων θεωρεί ότι ο πλανήτης περιστρέφεται πολύ γρήγορα και δεν έχει ατμόσφαιρα. Είναι όμως γνωστό ότι ένας πλανήτης τόσο κοντά στο μητρικό αστέρι συνήθως περιστρέφεται πολύ αργά (όπως για παράδειγμα ο Ερμής), ενώ για να έχει νερό σε υγρή μορφή θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει ατμόσφαιρα (σε διαφορετική περίπτωση το νερό διαφεύγει στο Διάστημα).


Πέρα από την παρατήρηση των ταλαντώσεων της θέσης ενός αστέρα, υπάρχουν και άλλες μέθοδοι για την ανακάλυψη ζωής πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, οι οποίες στηρίζονται σε πιο εξελιγμένες τεχνολογίες. Μία από αυτές είναι η παρατήρηση των «εκλείψεων» του κεντρικού αστέρα, οι οποίες προκαλούνται από περιφερόμενους πλανήτες. Η πρώτη αποστολή που θα αναζητήσει πλανήτες με αυτή τη μέθοδο είναι η αποστολή Corot, αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ της Γαλλίας και της ESA (European Space Agency, Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος). Ο δορυφόρος Corot εκτοξεύθηκε στα τέλη του 2006 και αναμένεται σύντομα να δώσει τα πρώτα αποτελέσματα.
Σίγουρα όμως η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την αναζήτηση ζωής σε άλλα πλανητικά συστήματα είναι η παρατήρηση σε υπέρυθρα μήκη κύματος. Η ύπαρξη ζωής στη Γη συνοδεύεται από την παρουσία ορισμένων «βιολογικών» αερίων στην ατμόσφαιρά της, κυρίως υδρατμών, διοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου. Τα αέρια αυτά είναι δυνατόν να ανιχνευθούν σε μακρινούς πλανήτες με τη βοήθεια ενός οπτικού οργάνου που αναλύει την υπέρυθρη ακτινοβολία σε διάφορα μήκη κύματος, όπως ακριβώς ένα πρίσμα αναλύει το φως στα διάφορα χρώματα. Επειδή τα «βιολογικά» αέρια απορροφούν έντονα τις υπέρυθρες ακτινοβολίες, η μειωμένη εκπομπή ακτινοβολίας από κάποιον πλανήτη στο υπέρυθρο θα αποτελεί ισχυρή ένδειξη για ύπαρξη ζωής σε αυτόν. Οι μέθοδοι αυτού του είδους βασίζονται σε τεχνολογία που δεν είναι ακόμη διαθέσιμη, όμως τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικανοί έχουν ήδη εντάξει στον σχεδιασμό τους τέτοιου είδους διαστημικές αποστολές. Και τα δύο σχέδια προβλέπουν ταυτόχρονες παρατηρήσεις από 4-5 δορυφόρους, που αναμένεται να εκτοξευθούν περί το 2020. Λόγω του τεράστιου κόστους των αποστολών αυτού του είδους, είναι πιθανόν τελικά Ευρωπαίοι και Αμερικανοί να συνεργαστούν για μια συνδυασμένη αποστολή.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artid=180897&dt=06/05/2007#ixzz12Q8Ak3P7

Συγκλονιστικά πλάνα από τον ήλιο έδωσε η ΝΑΣΑ. Βίντεο

Συγκλονιστικά πλάνα από τον ήλιο έδωσε στη δημοσιότητα η ΝΑΣΑ και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε έτσι. Οι τεράστιες εκρήξεις και τα εντυπωσιακά αέρια εξάρματα που ξεπηδούν από την επιφάνειά του, είναι πραγματικές εικόνες που τράβηξε το νέο «Δορυφορικό Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής».
«Είναι σαν να βγάζουμε ένα πέπλο από την ατμόσφαιρα του ήλιου. Βλέπουμε τις πρωτοφανείς λεπτομέρειες, ολόκληρο το μέρος του «κοιτάει» προς τα εμάς. Μπορούμε να μελετήσουμε με υπέροχες λεπτομέρειες που μας επιτρέπουν να βλέπουμε τη δομή αυτής της ατμόσφαιρας» αναφέρει ένας επιστήμονας.
Ο νέος δορυφόρος, που ξεκίνησε για το διάστημα στις 11 Φεβρουαρίου πάνω σε ένα πύραυλο «Άτλας» έχει τρεις συστοιχίες επιστημονικών οργάνων που εστιάζουν στις διεργασίες στο εσωτερικό του ήλιου, στην επιφάνεια και στην ατμόσφαιρά του.
Τα διαφορετικά μήκη κύματος που λειτουργούν τα τρία όργανα, επιτρέπουν στους επιστήμονες να μελετούν τον ήλιο με μεγαλύτερη λεπτομέρεια από ποτέ, ενώ οι εικόνες καταγράφονται από κάμερες υψηλότατης ανάλυσης.
Η ηλιακή δραστηριότητα έχει σημαντική επίδραση στον πλανήτη μας και οι επιστήμονες της ΝΑΣΑ εκτιμούν ότι το νέο δορυφορικό Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής θα φέρει πραγματική επανάσταση στις γνώσεις μας για την φυσική του ήλιου.
http://www.youtube.com/watch?v=FTeyk7T7bCE&feature=player_embedded

Δράκων

Δράκων (Λατινικά: Draco, συντομογραφία: Dra) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. O μεγάλος αυτός αστερισμός βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας και συνορεύει με 8 διαφορετικούς αστερισμούς, τους: Μικρά `Αρκτο, Κηφέα, Κύκνο, Λύρα, Ηρακλή, Βοώτη, Μεγάλη `Αρκτο και Καμηλοπάρδαλη. Ο Δράκων κείται αρκετά βόρεια ώστε να είναι αειφανής στο σύνολό του από ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, και σχεδόν στο σύνολό του από την Ελλάδα. Ως προς την άνω μεσουράνησή του πάντως είναι γενικώς θερινός αστερισμός, παρότι αυτό είναι χονδρικό, αφού καταλαμβάνει σχεδόν 12 ώρες στην ορθή αναφορά, «αγκαλιάζοντας» τη Μικρά Άρκτο κατά μεγάλο της μέρος. Μάλιστα μέχρι το 1800 π.Χ. περίπου μέσα στον Δράκοντα βρισκόταν ο Βόρειος Ουράνιος Πόλος, αλλά τον έχασε εξαιτίας της μεταπτώσεως του γήινου άξονα.
Ο Δράκων έχει τη διάκριση ότι περιέχει τον Βόρειο Πόλο της εκλειπτικής.
ι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς και αστρονόμοι του ελληνορωμαϊκού κόσμου τον αποκαλούσαν Δράκοντα, αλλά οι Ίππαρχος και Ερατοσθένης τον αποκαλούσαν `Οφιν, και συγχεόταν στους Λατίνους με τον άλλο ουράνιο `Οφι ως Anguis, Coluber, Python και Serpens. Παριστανόταν κουλουριασμένος στο κέντρο της ασπίδας του Ηρακλέους, και κατά τη μυθολογία ήταν το μεγάλο φίδι που ανήρπασε η Αθηνά από τους Γίγαντες κατά τη Γιγαντομαχία και το εκσφενδόνισε στα ουράνια (από όπου το Sidus Minervae et Bacchi), ή το τέρας που φόνευσε ο Κάδμος και έσπειρε τα δόντια του από τα οποία φύτρωσε στρατός οπλισμένων ανδρών. Χωρίς σύνδεση με τον αρχαίο χαρακτήρα, ο Ιούλιος Σίλερ φαντάσθηκε ότι οι αστέρες του Δράκοντα παρίσταναν τα υπό του Ηρώδου αναιρεθέντα Άγια Βρέφη της Βηθλεέμ, ενώ άλλοι θεωρούσαν τον αρχαίο αστερισμό ως τον «`Οφιν τον αρχαίον» που παρεπλάνησε την Εύα στον Παράδεισο. Ο Καίσιος σκέφθηκε τον μεγάλο δράκοντα που λάτρευαν οι Βαβυλώνιοι ως θεό Βηλ. Ο Σουηδός φυσιοδίφης Olaus Rudbeck υπεστήριξε περί το 1700 ότι οι πρώτοι Σουηδοί θεωρούσαν τον αστερισμό Δράκοντα ως σύμβολο για τη Βαλτική Θάλασσα.
Ο Delitzsch έγραψε ότι οι Εβραίοι θεωρούσαν τον αστερισμό ως μία φαρέτρα, αλλά αυτό κρίνεται ως μεμονωμένο, καθώς η συνηθισμένη μορφή και σε αυτό τον λαό ήταν ενός δράκου ή κάποιου θαλάσσιου τέρατος, η εβραϊκή λέξη Tannim και η αραμαϊκή Tannin. Σχετικώς με τη μεταβολή της θέσεως του Δράκοντος ως προς τον ουράνιο πόλο, ο Proctor έγραψε στο έργο του «Μύθοι και Θαυμάσια της Αστρονομίας»:

Με κάποια φαντασία θα μπορούσε κανείς ίσως να αναγνωρίσει τη βαθμιαία μετατόπιση του Δράκοντα από την πανάρχαιη τιμητική του θέση, σε ορισμένες παραδόσεις της πτώσεως του μεγάλου δράκοντος, του οποίου η ουρά «σύρει το τρίτον των αστέρων του ουρανού» (Αποκάλυψη ιβ΄ 4)

Στην Περσία, ο Δράκων ήταν το Azhdeha ή Hashteher, το ανθρωποφάγο ερπετό, ενώ οι Ινδοί, αποκαλούσαν τον αστερισμό Shi-shu-mara ή Sim-shu-mara (αλλιγάτορα ή γουρουνόψαρο), όπως και τον Δελφίνα. Ορισμένοι μελετητές ταυτίζουν τον Δράκοντα με τον δράκο Tiamat, την προσωποποίηση του αρχέγονου χάους στη βαβυλωνιακή μυθολογία που ηττήθηκε από τον ηλιακό θεό Ιζντουμπάρ (τον δικό μας Ηρακλή), του οποίου το πόδι τον πατάει. Αντιθέτως, κατά τον Rawlinson ήταν ο Hoa ή Kim-mut, ο τρίτος θεός της ασσυριακής τριάδας.
Ως μορφή στους Χαλδαίους, ο Δράκων έφερε και φτερούγες, από τις οποίες ο Θαλής ο Μιλήσιος σχημάτισε τη Μικρά `Αρκτο, οπότε εξαφανίστηκαν στις νεότερες αναπαραστάσεις. Γενικώς, οι Χαλδαίοι είχαν ένα Δράκοντα μεγαλύτερου μήκους, που τύλιγε και τις δύο άρκτους στις κουλούρες του, πράγμα που επεβίωσε σε χειρόγραφα και βιβλία μέχρι τον 17ο αιώνα μ.Χ., υπό τον συνδυαστικό τίτλο Arctoe et Draco. Ονομασίες του Δράκοντος στα λατινικά είναι επίσης οι Monstrum Mirabile, Monstrum Audax ή απλώς Monstrum (Γερμανικός), ο Maximus Anguis του Βιργιλίου και ο Custos Hesperidum, δηλαδή ο φύλακας των χρυσών μήλων των Εσπερίδων. Οι αστέρες του Δράκοντος, είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους αρχαίους Αιγυπτίους, όπως και όλοι οι περι-πολικοί αστέρες και αστερισμοί, αλλά τους απέδιδαν άλλες μορφές: μερικοί αποτελούσαν τμήμα του Ιπποπόταμου ή της παραλλαγής του, του Κροκοδείλου, και με τον τρόπο αυτό απεικονίζονταν στο Δενδερά και στις Θήβες. Το ιερογλυφικό σύμβολο για τον Ιπποπόταμο αυτό σήμαινε και τα ουράνια γενικώς, ενώ ο αστερισμός πιστευόταν ότι ήταν σύμβολο της `Ισιδος-Αθώρ ή Αθύρ, της αιγυπτιακής Αφροδίτης. Κατά τον Λόκυερ ο μύθος του `Ωρου (που αναφέρεται στους Hor-she-shu, ένα λαό αρχαιότερο ακόμα και από τους αρχαίους Αιγυπτίους) συνδέεται χωρίς αμφιβολία με αστέρες του Δράκοντος, παρότι αργότερα αυτός ο μύθος μεταφέρθηκε στον Μηρό, τη δική μας Μεγάλη `Αρκτο.
Το συνηθισμένο όνομα στους `Αραβες ήταν το Al Tinnin και το Al Thuban, απλές μεταφράσεις δηλαδή του πτολεμαϊκού «Δράκων». Στην ουράνια σφαίρα των Βοργιών ο όρος Alghavil Altannin (= ο Δηλητηριώδης Δράκων) που εμφανίζεται πάνω από τους αστέρες β και γ Δράκοντος θεωρήθηκε από τον Assemani ότι αναφέρεται σε όλο τον αστερισμό καθώς παραδοσιακά οι αρχαίοι αστρολόγοι πίστευαν ότι όταν ένας κομήτης περνούσε από τον Δράκοντα σκορπούσε δηλητήριο πάνω από τον κόσμο. Οι αραβικές ονομασίες πέρασαν και στο παλαιό τουρκικό Etanin και στις παραλλαγές Aben, Taben, Etabin, Abeen και Taeben (Ριτσιόλι), Daban, Alanin και Attanino. Δευτερευόντως, οι `Αραβες αποκαλούσαν τον Δράκοντα με το επίθετο Al Shuja (το φίδι, από κοινού με την Ύδρα), ενώ για τον αστερισμό `Οφι είχαν το όνομα Al Hayyah.
Ορισμένοι αστέρες του Δράκοντος ήταν γνωστοί στην Κίνα ως Yuen Wei, μέσα από τους οποίους αναφέρεται ότι πέρασε ένας μέγας κομήτης το έτος 1337 μ.Χ.. Βέβαια το ίδιο το πλάσμα ήταν το επίσημο έμβλημα της χώρας (πρβλ. «Η χρονιά του Δράκου»), αλλά το κινέζικο ζώδιο Δράκος βρισκόταν κάπου στον δικό μας Ζυγό. Κατά τον Βρετανό ιεραπόστολο Joseph Edkins ο σημερινός αστρονομικός Δράκων αντιστοιχεί στο Tsi Kung, το «Ανάκτορο Του Ουράνιου Αυτοκράτορα», «το οποίο ορίζεται από 15 αστέρες του Δράκοντος που διαμορφώνουν ένα ωοειδές σχήμα περί τον Πολικό Αστέρα. Από αυτούς, οι αστέρες ξ, ο, σ και s Δράκοντος ονομάζονται Tai yi, απέχουν περί τις 10 μοίρες από την ουρά της `Αρκτου και 22 από τον σημερινό Βόρειο Ουράνιο Πόλο, και όριζαν οι ίδιοι τον Πόλο αυτό κατά την εποχή των απαρχών της κινεζικής Αστρονομίας» (ίσως γι' αυτό και ο βαρύγδουπος τίτλος)